Çocukların ırkı dili dini yöresi yoktur. Her çocuk oyuncak ister, yaşamak ister, gülmek ister hem de doya doya gülmek.

Fakat biz semiz insanoğlu buna hiç bir zaman izin vermedik. Çocuklardan masum gülüşlerini, pembe hayal güçlerini, ışıltılı hayallerini çaldık.

Kimi çocuk bir işçi olarak doğar, küçük yaşta hayatın yükü omuzlarına düşer; çalışır, çalışmak zorundadır. Evine bir parça ekmek zütürmek için, açlıktan ölmemek için.

Çoğu çocuk bir kuruş daha fazla para için satılır, mal gibi kullanılır. Biraz daha petrol için sömürülür.

Çoğu çocuk düşen bombalarin sesleriyle uyanır, ailesini kaybeder, evini yurdunu kaybeder.

Çoğu çocuk hayatta gülmekten nasibini alamaz.

Hani siz annenize kızıyorsunuz ya, sevmediğiniz yemeği yaptı diye, çoğu çocuk onları bilmeden açlıktan ölür.

Hani paranız sevgilinizi sinemaya zütürmek için, ona yemek ismarlamak için yetersizdir, babanıza kizarsiniz neden daha çok para vermedi diye. Çoğu çocuk onun 1000 de birini kazanmak için küçücük yaşta yerin altına girer.

Onu geçtim, çoğu çocuğun anne babası vahşice öldürülür, sizin o yakinmalarinizi hayatı boyunca yaşayamaz.

O çocukların hayatlarını biz kararttik ve bundan utanmadik. Bundan bahsetmedik, onlar yokmuş gibi davrandik.

Utanıyorum çocuk.

Dünya vahşi, dünya zalim çocuk. Bu dünya size layık olamadı hiç bir zaman.

Bizi Affetme çocuk. Son nefesini verirken bizi affetme çocuk.