Sonunda çarşamba olmuştu.o gün bekledim bekledim ama gelen giden yok.

O günü küçük emrah gibi geçirdim. Ama neyseki meyveli yoğrdum vardı.

Bir tek o mutlu ediyordu beni.

Bir sonrqki gün tam umutlarım tükenmiştiki bu sefer tek başına uzaktan yürüyerek geliyordu.

Bana günaydın diyerek kaş köz işareti yaptı. Biraz uzaklaştıktan sonra peşine takıldım.

Beni bekliyordu tahmin etiğim gibi. Tam yanına yaklaştım ki bana bakıyordu aniden zil sesiyle irkildi. Sanırım çok heycanlıydı.

Bana günaydın diyerek neden seni tenefüslerde hiç görmüyorum dedi. işte o can alıcı soruyu sordu.

Cevap vreremedim. Sadece tebesüm ettim ve pancara dönmüştüm. Ateş gibi yanıyodum.

Sadece benim gitmem gerek dedim. Ama iyice utanmıştum. Yüzümdeki gğlümseme kaçmış yerini hüzün almıştı.