Yaklaşamıyorduk. Zaten onunla bana yaklaşmak gibi bir niyeti, benim de böyle ir cesaretim yoktu. Hem sekiz yaşındaki bir çocuğun sevgisine kim inanırdı ki ? Çocuktum ama kıskanıyordum Yağmur'u. Ortada onu kıskanabileceğim biri de yoktu. Çocukluğumun en güzel, en temiz sevgisiydi Yağmur. Kaybedilmeyecek kadar güzel.

Onunla ilk yakınlaşmamız bigibletlerimizin çarpışmasıyla oldu. Ben bigiblete binmeyi pek sevmezdim. Sırf o bigiblete biniyor diye bir gün bigibletimi çıkardım ve sürmeye başladım. Evlerimizin bulunduğu alanın yaklaşık elli metre uzağında bigiblete binmek için güvenli olan boş bir alan vardı. Mahalledeki tüm çocuklar orda bigiblete binerdi.

Yağmurun çok güzel pembe bir bigibleti vardı. Bütün kız çocukları gibi o da pembe rengine aşık olanlardandı.
ilerleyen zamanlarda anladım ki pembe, Yağmur için bir çocukluk tutkusu olarak kalmamıştı. Hayatının her yanı pembeydi. Tozpembe hayaleri gibi...

iyi bir bigiblet kullanıcısı değildim. Dönüşleri güzel yapamıyordum. Yağmur ise bana göre oldukça iyiydi.
Nasıl olduğunu hiç anlamadığım bir anda, Yağmur ve ben karşı karşıya geldik ve çarpıştık. Ben düştüm o ayakta kaldı. Düştüğüm yerde biraz utanarak ona doğru baktım. Kıvırcık saçlarını sağa sola savurup ikimize ait olan ilk cümleyi kurdu:

"Önüne baksana ya !