3 sayfayı aramak için dışarı çıkmaya karar verdik. Güneş daha sallanıyodu, sabah sabahtı, Şeref Mahallesi uyanana kadar bulmalıydık sayfaları. Nermin abla ve tüpçü Mustafa’nın ömrünün çapı bizim elimizdeydi. Meclis üyesi Ahmet ve emlakçının karısı Ayşen’in de ölüm tarihleri bize bağlıydı… Ve en kötüsü, Emo’nun annesi… Derken bi ses duyuldu! Pat, pat, pat diye üç ses daha doğrusu! Hayatımızda ilk defa canlı silah sesi duymanın verdiği heyecanla donduk. Tahmin ettiğimiz gibi Nermin ablanın evden çıkıyodular. Üçümüz de oraya doğru atılmaya başladık ama neremizle koştuğumuz belli değil. Bütün üç rakamlı numaraları aradık yolda. Silahların konuştuğu sokağa girdiğimizde… Yerlerde yüzlerce kağıt bizi karşıladı! Kağıtlar üzerimize üzerimize geliyodu sağ sol yaparak. Bizim gazeteydi bunlar! Sokağa girmemizle geri çıkmamız bir oldu! Koşarken hayatta kalmayı düşündüğümüz gibi bir şeyi daha düşünüyorduk: Kim bizim gazeteyi çoğalttı lan? Ve bile bile Nerminlerin evinin önüne saçtı? Biz bütün organlarımızla eve koşarken yol kenarlarındaki evler tek tek lamba yakmaya başlamıştı. Ardımızdan birkaç silah sesi, hayatta kalma çığlığı ve cinnet efekti daha geldi. Koşarken yanıma baktım, Emo ağlıyodu! Hem ağlıyo, hem koşuyo. Eline baktım, bizim gazeteden bir yaprak! Emo yan yola girdi ve virajı alarak gruptan ayrıldı! O ayrılırken arkasından bakakaldım ama bir durdurma hareketi yapamadım. Biz naptık lan böyle! Samo ve Big Setenay’la eve girdik ve bütün kilitleri Off moduna getirdik. Perdeleri de off moduna getirdik. Kendimiz de of offffff modundaydık. Samo ağlıyodu kocaman adam. Big Setenay da konuşsa ağlamaya başlıycak diye susuyodu. Ağlaması kursağında bekliyodu çünkü. Ben de ağlaya ağlaya “Ağlamayın lan” diye bağırıyodum!