Saatlerdir bütün enerji ve tabii kaynaklarımı bu işe vermiştim. Artık bilgisayara bakmaktan gözlerim Samsung’un sahibi gibi olmuştu. Samo, Emo ve Big Setenay bütün bildiklerini anlattı. Ayakta yuva kalmıycaktı bu gidişle. Bütün sorunları aştık, artık işin kıçı gözüktü. Gazetemizin her yeri okey, bi tek manşeti ekgibti. Manşet manşet… Belki yarım saat düşündüm. Beynim hiç bu kadar çalışmamıştı. Saçlarım trafik canavarının saçlarına döndü. Ama birkaç kapak Prozac tükettikten sonra buldum! Aha diyerek buldum! Bulur bulmaz kıpkırmızı oldu yüzüm zaten, yangın çıkıcaktı suratımdan. Yarın, “Şeref Mahallesi” diye bi mahalle kalmıycaktı iyi ihtimal. Bu gazete dağıtıldığı an, her evden silah sesi duyucaktık!
Manşeti açıklamak için Emo’yu bizlere içki sıçkı getirme bahanesiyle atmosferin dışına ittim. Çünkü önüm arkam sobeyken bu haberi açıklayamazdım. Haber Emo’nun annesiyle ilgiliydi! Samo ve Big Setenay’a haberi açtım, ikisinin de kulakları oynadı! Samo, “Senin bu söylediğin abeylegesse ile iştigal” dedi. Bak bak. Kimlerle gazete çıkarıyoruz ya. Bunu mu demek istedi: Abesle iştigal. Big Setenay ise nefesi tükenene kadar hiiiiii çekti, “Bizi vuru…..” dedi.
Bizim ortamdan uzaklaştırdığımız Emo geri geldi. Annesinin yaptıklarını manşette görmesin, kalp ve damar tıkanıklığı yaşamasın diye Samo’ya hareket çektim, onu tekrar atmosfer dışına itmesi için. Samo beni kastederek “Bu osurdu oğlum, gelin beyler dışarı çıkalım” dedi. Hepsi çıktılar. Beni ve Word 2016’yı yalnız bıraktılar… Bir osuruğun oksijene yedirilmesi süresince yazdım manşeti… Çıktıları alırken kapı baktım oynuyo, “Gelmeyin gelmeyin, bi daha osurdum” dedim. iki osuruğun oksijene yedirilmesi zaman zarfınca çıktıları aldım. inandırıcı olsun diye sahiden bi kere bombaladım. Sonra “Bilgisayarı kapat” dedim. Bitti bu iş. Windows’un “Dın dın duuunnnn” kapanma piyanosuyla birlikte kutlama partimiz de başlamış oldu! Onlar halay çekerken ben gidip taze çıktılarımızın mürekkepleri kendine gelsin diye mandalla balkona astım. Sonuçta korsan mürekkep. içeri bir girdim bunlar kurbane olmuş. Uyumuşlar! Valla benim de canım çekti. Samo ile Big Setenay’ın çaprazına şöyle bi beş dakkalığına uzandım. Öf leş! Kalktım. Cebimden ağız spreyimi çıkarıp bu nefes borusu delinmişlerin ağzına sıktım. Sonra yine uzandım.

Gürüldemeyle uyandım. Samo’ya dönüp “O ses senden mi çıktı” dedim. Hayır, yağmur yağmur gibi yağıyodu! Rabbilalemin! Hemen balkona bastırdım! Mandallar rüzgardan 180 – 180 dönüyor, ipte kalan 3-5 kağıt mürekkeplerini saça saça dalgalanıyordu. Kağıtların çoğu havadaydı! Gidiyolardı! Bir müddet onların havadaki sarhoş dansını izledim. Suradıma yağmur yedim. Sonra kendime geldim! Ohh yağ yağ! Yağ hay mübarek şarıl şarıl! “Naptık ulan biz! Koşun oğlum sokağa dağılıyo gazete! Yok edelim şunlarııı” diye bağırdım. Prozak’ın etkisi geçmişti. Benimkiler geldi. Onların da gözler çıktı. Ayılmışlardı. Balkondan atlayarak gazeteyi toplamaya başladık…
Eve kapanıp, kurutma makinesini paslaşa paslaşa saçlarımızı kuruttuk. Sobayı harladık. Dışarıdan topladığımız sayfaları elime alıp sandalyeye çıkarak bir nutuk atma gereği hissettim:
“Arkadaşlar gaza gelip bi an mahalledeki bütün aldatma olaylarını anlatan bir gazete yapalım dedim. Ok, saçmaydı. Bu gaza gelme için özür dilerim. Allah’tan sokağa saçılan sayfaları topladık ve tehlikeyi atlattık. Ulan var ya şunlar sokağa dağılsaydı bütün mahalle bizi s.kerdi he.”
Gülündü. Ama Big Setenay gülmüyordu. Elimde salladığım sayfalara kitlenmişti.
“Noldu lan” dedim.
“Sayfalar ekgib” diye bağırdı! Hayali bir mermiyle vurulmuşum gibi başım döndü, sandalyeden aşağı düştüm! Ne diyodu bu! Topladığımız gazete sayfalarına yoklama çekmeye başladık. 1, 2, 3, 4, 5… Gerisi yok! Ananı! Samo, Emo ve Big Setenay’ın deri rengi değişti korkudan! 3 sayfa ekgibti! Hiii! Emo hemen zıpladı:
“Ne yazıyodu o sayfalarda peki? Ben pek hatırlayamıyorum.”
“Annen” dedi salak tipli Big Setenay!
“Annenle ilgili cümle kurucam o olcak” diye toparladı sonra! Volümü düşürtüp açıklama yaptım:
“Birinde Nermin ablanın tüpçü Mustafa’yla germe açma hareketleri yazıyo. Ötekinde meclis üyesi Ahmet’in, karısından daha çok gördüğü Ayşen abla var.”
Emo “Ötekinde ötekinde” dedi. Ulan içine mi doğdu çocuğun annesini yazdığımız! Big Setenay ve Samo odanın ölü alanlarına bakmaya başladı. “Ötekini hatırlamıyorum ya” dedim konudan kaçarak. Kağıtları yakmak için toparladık. Sobaya verdik, onlar kül olurken bizim de içimizdeki korku eriyodu. Çıtır çıtır rahatlıyodu içceğizimiz. Ama o kaybolan, mahallenin derinliklerine doğru kanat çırpan 3 sayfa bizi korkutuyor, idrar yollarımızı gerekli gereksiz açıyodu…