“Öhöm. Arkadaşlar bu gazete şeysinde benim arkamda oldunuz. Şu an isteseydiniz sıcacık evinizde annenizin getirdiği yemeği yiyip, ardından bir sigara yakıp iyice mayışarak bilgisayarı da açıp keyifli keyifli, yavaş yavaş mastırbasyon yapıyor olabilirdiniz. Ama delikanlılık yaptınız. Eğer şu kapıdakiler polisse, suçu üstüme alıp sizi bir melek gibi tanıtıcam polis amcalara. Merak etmeyin.”
Samo, “Sen de iyi ki bi gazete yaptın. iki de bir, bir yerlere çıkıp NASA başkanı gibi açıklamalar yapıyosun” dedi. Sağıma soluma baktım. Haklı lan. indim. Kapı ikinci partiye çalındığında bu anonim kişinin polis olmadığını anladık. Çünkü güm güm tıkatak, güm tıkatak diye çalınmıştı. Yavşak çalışı. Kapımızla beste yapan bu insan bize yavşıycak kadar yakın bi zat o zaman? Samo, “Açalım olum, açmazsak dikkat çekeriz” dedi. Ölü numarası yapmaktan daha iyi bir fikirdi. Ama bu darbuka, bir şaşırtmaç olabilir mi? Öf yeter be. Harekete geçtim. Kapıya uzanan o yol Çin Seddi gibi geldi. Çürüdüm yolda. Yürüyor, yürüyordum. Korkudan bedenim kontrolden çıkmış, jöle gibi oynuyodu. Eğer polisse “Kurtarın beni abi, içerde bana zorla gazete yaptırıp duruyolar ya” diycem. Savunma hazır. Gömleğimi de iki çekeleyip ütüsünü aldım. Zorla tutuluyomuş gömleği yaptım. Dış kapının kilidini özgürlüğüne kavuşturdum. Olacakları Allah’a bıraktım. Kilitten yere bir tutam pas döküldü. Kapı ağır çekim açıldı, açıldı, ardındakini yarısına kadar gösterir şekle gelince durdu. Bu göbek? Bu g.t? Kareli Waikiki gömleği? Karşımda muhtar vardı. Şeref mahallesi muhtarı!