Son 2 durak da kahve teklifimi yemişti.
Bu kez şoför konuşturmuştu metrobüs ablayı.
“Lütfen kendi aranızda konuşmayınız” gibi bir anons.
Böyle anonsu da ilk kez duydum yani, o da bu ana mı denk geldi.
Hayatım metrobüslerde sürünerek geçti, eğer aylık 100 lira taksitle alınabilseydi Mersedes alırdım ama böyle bi anons duymadım yani!
Sus be karı.
Hay hafıza kartın kopsun.
Bana teknoloji esprisi yaptırıyosun ya, 90’lı yıllar geyiği yaptırıyosun.
Neyse sonunda metrobüs ablanın konuşamayacağı bi ortam oluştu.
iyice etrafı inceledim.
Anonsları saydım.
Arkalara ilerleyin bitti, konuşmayın anonsu bitti, istikametin en uzun durağındayız stop etmiycez…
Devletin bana verdiği yetkiye dayanarak kıza tekrar döndüm, “Ya siz demin bana akbil bastınız ya, ben de siii…”
“DiNG DONG! ARACIMIZ ARIZALANMIŞTIR. LÜTFEN ARKADAKi ARACA…”
“giberim lan yapacağın işi!” diye delirdim!
Ayakkabılarımı çıkarıp metrobüsün durak akışı ekranına fırlattım!
Demirlere çıkıp metrobüs ablanın konuştuğu hoparlörü ağzımla parçaladım!
Acil durumda kırınız aletiyle ekrana ekrana vuruyorum.
Herkes ayağa kalktı!
Gerçi zaten yüzde 90’ı ayakta gidiyodu.
Acil durum düğmelerine basmaya çalışıyo herkes!
Derken bunca hengameye değsin diye bari cümlemi tamamlıyım dedim.
Windows Media Player’a döndüm, “Ya siz demin bana akbil bastınız ya. Ben de karşılığında size kahve teklif etmek istiyodum. Bütün bu ortalığı patlatmam o yüzdendi” dedim.
Oh be.
...