Tam metrobüse binicem…
Aleti bastırdım ve o iğrenç ses bütün istanbul’a yayıldı!
Akbilim gebermiş.
Hemen yanda mihriban tipli bir kız vardı, turistik mi Türk mü tam bilmiyorum.
Türkçe ingilizce ortak yapım bi cümle kurup “akbil” demeye çalıştım.
Şımarmadan bastı.
TL çıkardım istemedi, Dolar çıkardım istemedi.
Ayrı kapıların insanları olarak metrobüse bindik.
Ama sahip olduğum bütün gözler hala kızın üstünde.
Onu kaybetmemek için gözümü kırpmıyorum çarpa çarpa gidiyorum.
Yürürken koridorda tecavüze kurban gittim yine de devam ettim.
Gözlerim yaşardı.
...

içerde nükleer zirve kalabalığı vardı.
Yine de abazanlık hislerimle benim kızı saptadım ve omzuna yapıştım.
En azından yabancı mı değil mi öğrencem.
Kartını çantasına sokarken baktım, bu bir öğrenci kartı.
ismine zum yaptım, Media yazıyo!
O isim kaldı mı ya.
Mezarlarda bile Media yok artık.
Ben ona kısaca Windows Media Player diycem.
Mihriban dedim ama yaklaştıkça kız güzelleşti gözümde.
Türk olması da ayrı bir ulaşılır kıldı.
ilgim arttı.
Saçları kahveden başlıyo sarıya doğru koşuyo.
Hamburger ekmeği gibi dağılan, hoplayan memelerini sütunlarıma taşımıyorum bile.
Orjinallik hoplamasıydı bunlar.
...

Bense takla atan araçtan sağ kurtulmuş gibiydim.
Gerçi cebinmde bahanem vardı.
Sonuçta kıza borçluyum.
Yaklaştım yaklaştım, “Bari size bir kahve ısssss…”
“DiNG DONG! SIRADAKi DURAK CEViZLiBAĞ!”
Has.
Kız sesten teklifi anlamamıştı.
Bir dönermiş gibi oldu sonra çevirdi.
Teklifim güme gidemezdi.
Başladık artık yapıcaz:
“Bari bi kahve ıssss…”
...

Windows Media dedi ki, “Pardon ben size akbil basmadım ki. Deminden beri akbil akbil deyip duruyosunuz yanımda…”
Vat oldum.
Tabi ya.
Ben de diyorum yaklaşınca ne kadar güzelleşti.
Meğer o kız duraklar öncesi inmiş.
“Ya pardon arkadan benzettim. Özür dilerim” dedim.
Acayip rezil olduk.
Bakıyım kimlere rezil olmuşum diye etrafıma bi baktım…
Millet metrobüsü dövüyor.
Hayda size noldu.
“Bu kaçıncı lan” , “işe geç kaldım” , “Milyar dolar harcadık lan bu araçlara” diye isyan çıkarıyo millet.
Ana, ben bozuldu diye metrobüsü dövdüm sanmışlar.
Fitili ateşlemişim meğer.
Neyse devam.
Sağa sola vurup içimdeki siniri boşaltayım.
“Çoluk çocuk evde aç bekliyo lan!”

- SON -

Son 2 durak da kahve teklifimi yemişti.
Bu kez şoför konuşturmuştu metrobüs ablayı.
“Lütfen kendi aranızda konuşmayınız” gibi bir anons.
Böyle anonsu da ilk kez duydum yani, o da bu ana mı denk geldi.
Hayatım metrobüslerde sürünerek geçti, eğer aylık 100 lira taksitle alınabilseydi Mersedes alırdım ama böyle bi anons duymadım yani!
Sus be karı.
Hay hafıza kartın kopsun.
Bana teknoloji esprisi yaptırıyosun ya, 90’lı yıllar geyiği yaptırıyosun.
Neyse sonunda metrobüs ablanın konuşamayacağı bi ortam oluştu.
iyice etrafı inceledim.
Anonsları saydım.
Arkalara ilerleyin bitti, konuşmayın anonsu bitti, istikametin en uzun durağındayız stop etmiycez…
Devletin bana verdiği yetkiye dayanarak kıza tekrar döndüm, “Ya siz demin bana akbil bastınız ya, ben de siii…”
“DiNG DONG! ARACIMIZ ARIZALANMIŞTIR. LÜTFEN ARKADAKi ARACA…”
“giberim lan yapacağın işi!” diye delirdim!
Ayakkabılarımı çıkarıp metrobüsün durak akışı ekranına fırlattım!
Demirlere çıkıp metrobüs ablanın konuştuğu hoparlörü ağzımla parçaladım!
Acil durumda kırınız aletiyle ekrana ekrana vuruyorum.
Herkes ayağa kalktı!
Gerçi zaten yüzde 90’ı ayakta gidiyodu.
Acil durum düğmelerine basmaya çalışıyo herkes!
Derken bunca hengameye değsin diye bari cümlemi tamamlıyım dedim.
Windows Media Player’a döndüm, “Ya siz demin bana akbil bastınız ya. Ben de karşılığında size kahve teklif etmek istiyodum. Bütün bu ortalığı patlatmam o yüzdendi” dedim.
Oh be.
...

“DiNG DONG! CEViZLiBAĞ!”
Vaş!
Vaş yani!
Metrobüs değil masalcı Kayyu!
Bi sus be kadın!
Bi önceki duraktaki aklım olsaydı bu iş Cevizlibağlara kadar uzamaz Topkapı’da biterdi.
...

Rez alalım

Destek verelimde bi ara bakarım

Tutabilir belkiii

rezerve

AMINi gibTiMiN ABAZASI

Sana akbil basan kıza bas