Bu kıssanın bir sebebi de anlatılmaktadır. Kaynakların verdiği bilgiye göre, kıssanın kahramanı olan peygamber, altı üstüne getirilerek cezalandırılmış bir köyü/kasabayı görmüştür. Şaşkın şaşkın o korkunç manzarayı seyrederken, hissiyatına kapılmış ve bir beşer olarak kendi kendine “Ya Rabb!  Burada masum günahsız çocuklar ve hayvanlar da vardı…!” diyerek yürümüş ve nihayet kıssanın geçtiği ağacın altında istirahat etmeye başlamıştır.

işte bu olayın vuku bulması, onun sessiz de olsa içinden seslendirdiği bir nevi itirazına fiili bir cevap teşkil etmiş ve pratikte uygulanmıştır. (bk. ibn Hacer, Fethu’l-Bari, 6/358)

Yani, bir karıncının kendisini rahatsız etmesinden gazaplanan peygamberin, içinde (diyelim ki ısıran karıncaya ceza verdi, fakat) masumların da bulunduğu oradaki karıncaların yuvasını yakması olayı, Allah’ın “içinde masum çocuk ve hayvanların da bulunduğu bir kasabayı yıkmasına benzetilmiş ve  o kasaba halkının isyanlarıyla Allah’ın gazabına dokunduğu gerçeğine canlı bir örnekle işaret edilmiştir.

“Bir de öyle bir fitneden sakının ki o, içinizden yalnız zulmedenlere dokunmakla kalmaz, hepinize şamil olur. Biliniz ki Allah’ın cezalandırması şiddetlidir.” (Enfal, 8/25) mealindeki ayette bu hususa işaret edilmiştir.

Tabii ki, imtihan sırrının bir gereği olarak masumlar da o zalimlere gelen musibetten payını alırlar, fakat ölümden sonra yolları ayrılır. Zalimler cehenneme; masumlar ise cennete giderler.

5) Kuvvetli rivayetlere göre, bu peygamber Hz. Musa’dır. (bk. ibn Hacer, a.g.y)

Her peygamber de bir insan olarak bazen kendi hissiyatına göre hareket edebilir ve bu kıssada olduğu gibi, Allah tarafından ikaz edilebilir.

Özellikle Hz. Musa gibi, beşeri mizacı itibariyle asabi bir kişinin, bir sefer sırasında çok yorgun ve bitkin olduğu bir sırada, kendisini oldukça fazla incittiği anlaşılan bir karınca yüzünden hiddetlenmesi ve oradaki yuvasını yakmasında bu sert beşeri mizacın önemli bir payı vardır.

Fakat hadiste geçtiği üzere, Allah tarafından derhal