bir domuza benzeyen adam sözle girdi : efendim torununuz bir afyon tekkesinde zar atiyormuş. afyonun etkisiyle ve kaybetmenin siniriyle adamlara kufur edince zaten kafasi dumanli olan oyun arkadaslari oldurmuşler naziri dedi.
hekim ise kendi kendine ah nazir ah salak oğlum benim sanki parani kaybettinde yiyicek ekmeğin kalmadı. biliyordum bigün aptallillarin yuzunden olucegini dedi kendi kendine. paralrini verdi avcıların .aralarinda en uzunu olan tek gözü patlamıs zenci yerdeki kafaları cuvala topladıktan sonra aldiklari iyi bahşis icin tesekkur ederek cıkıp gittiler. herzaman vakur be kendini begenmiş olan, burnundaki ve kulagindaki gosterisli altin hizmalar ve kirişik esmer derisiyle sanki buyuculere benzeyen hekim beni kimse rahatsiz etmesin dedi. hepimiz ciktik.7 gün 7 gece ne yemek yedi ne su icti. oylece oturdu zevk minderinin ustunde.8. gunun sabahi minderine kıvrıldi uyudu. uyumasina sevinmiştim. uyaninca ona zorla yemek yediricektim.ama hic uyanmadi. uykusunda huzurlu bi sekilde vefaat etti. hekimi defnederken babami kaybetmis gibi ağladım. halbuki benle aynı yaştaydi.cok değişik duygular icindeydim. belkide hekim gibi bende afyon cekmeliydim ama ayık kafayı daha cok seviyordum.