Tebriz degismisti. tebrizin zenginliğini duyan herkes buraya akın etmiş, o kültürlü vakur şehir resmen taka batmişti. tebriz yollarinda attigim her adımda aklıma ceylan gözlu raminam geliyordu. acaba oğlum hafiz buyumuşmuydu. Mezgine ile köşke dogru yürürken görduğum ramina hayrati ve az ilerisinde ise hekim muzaffer hayratı yazan çeşmeler gördüm. demekki oğlum hafız annesinden aldıği terbiye ile allah bilir bi insan olmuştu. köşke doğru gittim. oglumun beni tanima imkani yok idi.hem beni görduğunde cok kucuktu hemde beni hic sakalli gormemisti. sakalim suan tam gögsume gelmekteydi. köske girince ordaki hizmetli kıza hekim hafizi gormek istediğimi soyledim.kiz hekim suan burda yoktur bekleyeceksiniz diyerek koskun arka bahçesine çıkardı. Eskiden keyif bahcesi olarak kullandıgimiz bu bahçeyi oglum hafız genışletmiş, burayı fakirler için aş evi yapmısti. raminanin guzel ahlaki ne guzel bi cocuk yetistirmisti. ramina aklima dusunce, oglumuz ben be ramina bu bahcede oynarken ki anilarimiz geldi aklima.bir damla yaş aktı gözlerimden. hafizi beklerken fakirlere pisen corbadan birer tabak bizede verdiler. guzel anilarimin gectigi bu bahcede , kendi bahcemde simdi bi yabacı olarak hayir çorbası icmek cok garip geliyordu.