Herşey bundan sonra başlıyomuş meğer. Dayanılmaz acılar, zoraki alınan nefesler.
Tüm bu olanlardan on gün sonra ulaşabildim "yavru"ya. Telefonu açılmıştı. Rahatladım biraz. En azından iyi olduğunu biliryodum artık. Bu sefer ise yokluğu mahvetmeye başladı beni. Bu nasıl bişey bilmiyorum. Onca yaşadığım ilişkiye rağmen bilmediğim bir şey. O andan itibaren yüzlerce aradım, açılmadı telefon. Her gün yüzlerce msj attım, tek cevap gelmedi. Sadece suskunluk. Belki de bana verebileceği en büyük ceza. Ve sonra telefonları kapandı. Acı çektiğini hakikaten çok zor durumda olduğunu düşünüp kahrolurken ben öğrendiğim şeyler canımı daha sıktı.