23 Mart 2008. Bir Pazar gecesi. Yatmaya hazırlanırken odamda neti açtım öylesine ve bu siteye girdim. Gelen bir mesaj vardı. Msn adresini göndermişti. Ekledim hemen. Ve konuşmaya başladık. 10 dk sonra camde gördük birbirimizi. Ve hemen ardından telefonla konuşmaya başladık. Saatlerce sürdü bu konuşma. Birbirimizi tanımaya çalışıyorduk. Her şey bir anda ve çok hızlı gelişti. Oturduğu yer komşu ilçeydi ve orda öğrenciydi. Ertesi gün görmek istiyordum onu. Saatlerce aradım. Akşam görüştüğüm tel kapalıydı. Umudumu kestiğim anda, son defa arıyorum dediğim anda telefon çalmaya başladı. Gelmek istediğimi, yüz yüze görüşmek istediğimi söyledim. Kabul etti ve yanına gittim. Akşam 7 civarıydı. Tarif etti buluşacağımız yeri ve buluştuk. Bir iki tanışma cümlesinden sonra evine gittik.

edit: kendine ananas diye mal bi arkadaşım var onunda hikayesini anlatıcam bu bitsin

edit2: saat 20.32 den beri bu hikayenin tertip ve düzenlemesinde katkıda bulunan herkese teşekkür ederim hikaye hazır ve bitmiştir okuyup beğenirseniz bi nickaltını esirgemeyelim. (bkz: almancayokbende)

Öylece karşınıza geçip size baktığında, ruhunuzun bedeninizin çırılçıplak kaldığını hissettiğiniz bir sevgiliniz oldu mu? Ya da şöyle sorayım size baktığında aklınızdan geçenleri, kalbinizin şarkısını, isyanınızı, kederinizi, korkularınızı, siz anlatmadan gören, karşısında saydamlaşmış birisi olarak kala kalacağınız bir sevgiliniz oldu mu? Sizi yansıtan bir aynadan bahsetmiyorum, aynanın arkasını da görebilen bir sevgiliden bahsediyorum. Karşınıza dikilip öylece usul usul bakarken kendinizi akıp giden bir su gibi duru hissedeceğiniz birini sever miydiniz? Yoksa kapıdan çıkıp gittiğinde yüzüne baka baka söylediğiniz yalanlardan arınmak için koşarak kendinizi duşa attığınız sevgilileriniz mi oldu?

Bütün yaralarınızı, sizin kendinizden bile sakladığınız yaralarınızı bir bakışıyla gören birine âşık olur muydunuz? Aşık oldunuz diyelim… Onunla ne kadar süren bir aşk yaşardınız? Size her baktığında aklınızdan geçeni, yüreğinizin söylediğini, gönlünüzün alçalıp yükselişini gören birini sevebilir miydiniz?
Bence severdiniz…
Yaşanmış gerçek bir hikaye...
Neyse devam ediyorum

iş için 10 günlüğüne ayrılmam gerekiyordu bulunduğum yerden. Onun da gelmesini istiyordum benimle, fakat 3 gün sonra mezuniyeti vardı. Son gecemizde de beraberdik ve ertesi sabah valizimi alarak, onu evimde bırakarak ayrıldım içim burkularak. Dönmeme 2 gün kala geldi yanıma ve beraber döndük eve. Bi süre daha yanımda kalıp ailesinin yanına dönmesi gerekiyordu. Okulu bitmişti çünkü. Son gün onu ailesinin yanına bırakmak için yola çıktığımızda okuduğu ilçeye uğradık çok yakın kız arkadaşıyla vedalaşması için. Görüşmenin sonunda kız arkadaşı mezuniyet törenine neden gelmediğini sorunca ben şok olmuş bir şekilde "nasıl yani" dedim.

Amaç bekli de sadece sevişmekti o an ikimiz için de. Ve öyle de oldu. Ama değişik olan bir şeyler vardı bu sefer. içimi farklı duygular kaplamaya başlamıştı ilk anda. Engel olamıyordum buna. Sabah yanından kalkıp işe gittim. Akşam ise tekrar yanındaydım. Sürekli beraberdik. Onu sevmeye başladım, aklımdan çıkaramaz duruma geldim. Her şeyde o vardı artık. içtiğim su da yediğim yemekte her şeyde, her şeyde o vardı. Artık adını koymak gerekiyordu ama o çekingendi. Daha önceden canı yandığından dolayı korkuyordu bundan. Ve o da karşı gelemedi. Sevgiliydik artık. Artık o benim “yavru”mdu. Yavru sözcüğü onunla bütünleşmişti. O kadar çok seviyorduk ki birbirimizi kelimelerle anlatılmaz bu. Artık her an her dakika beraberdik. Arabanın içinde yağmur yağarken, yağmur camları kapatır ve biz hiç korkmadan kimseden çekinmeden dakikalarca öpüşürdük. 3 ay ayımız bu şekilde dolu dolu geçti.

talep olursa devam ettiricem beyler 1 kişi bile olsa yeter

Msn şifrelerimizi biliyorduk birbirimizin. Eve döndükten sonra onun msn’sini açtım, sürekli açık msn’si bende. Bir şeyler bekliyordum ordan bu konuyla alakalı ama ne olduğunu ben de bilmiyorum. Bir hafta sonra pazar gecesi en yakın arkadaşımın düğünü için hazırlanmış çıkmak üzereyken msn’den gelen iletiyle öylece kalakaldım. "Unutamadım seni, ne zaman görüşüyoruz?" ilk anda yaşadığım şoktan sonra olayı devam ettirmeye ve tam olarak çözmeye karar verdim ve onun adına konuşarak devam ettirdim. Karşıdaki şüphelenmedi ve herşeyi en ince detayıyla öğrendim. En yakın arkadaşımın düğününe de katılamadım tabii ki.

10 günlüğüne iş için ayrıldığımda onu kendi evimde bırakmıştım ve o ben gittikten sonra diğer bir ilçede bulunan tanıştığı birinin yanına gitmiş, oradan da kendi evine. Beraber olmuşlar defalarca. Dünyam yıkılmıştı. Bu muydu değer verdiğim sevdiğim kişi. Bu kadar basit miydi herşey. Telefona sarıldım, baştan inkar etti sonra kabullendi ve bi hata olduğunu söyledi. Saatlerce avazım çıktığı kadar bağırdım telefonda, nasıl yapabilirsin böyle bi şeyi diye. Hırsımı alamamıştım telefonda. Evet bitmişti herşey ama bu şeklide değil tabii ki. Yarın sabah ilk otobüsle yanıma gelmesini söyledim ve kapattık telefonu.

Yaklaşık 1 hafta sonra döndü, gitti yanımdan. içim acıyodu, ya bir daha gelemezse yanıma, ya bir daha göremezsem onu napardım ben. Hayatımdaki her şey olmuştu o. Geçmişim gelececeğim. Hayatımın tek anlamı. Onunla nefes alıp veriyodum. Onsuz değil saatler saniyeler bile geçmiyodu. Arada geliyodu yine yanıma. Bir hafta kalıp dönüyodu. Giderken yanımdan ölüm kalıyodu geride. Hani olurda onu bir daha göremezsem… Bu düşünce mahvediyodu beni. Çünkü herşeyimdi. Bu nasıl anlatılır bilmiyorum ama yavrumde o benim. Bitanemdi o. Onsuz hayat yoktu benim için.

O ise kıpkırmızı olmuş, anlatırım şimdi gidelim demişti. Tavırlarımızdan arkadaşı da pot kırdığını anlamıştı ama geç olmuştu biraz. Arabaya binip uzaklaştık ve sorgulamalar o an başladı. Ailesiyle sorunlardan dolayı mezuniyetine katılamadığını söylemişti ama hiç inandırıcı değildi! Açıklama sadece buydu. Ama içime kurt düşmüştü bir kere, aydınlanmalıydı ama nasıl? Onu bıraktım ve geri döndüm..

giberim şukuyu. Şuku içinse yazma gibtir git. Hakedersen zaten şukularız , dilenme

Artık o kadar yer etmişti ki hayatıma, onsuz olmam imkansızdı. Değil bir gün bir an bile onsuz yapamaz oldum. Beraber kurduğumuz hayallerimiz vardı yavru ile benim. Aynı yerde iş bulup beraber yaşayacaktık. Hayatımızın sonuna kadar beraber olup beraber YAŞLANACAKTIK biz. Tüm zorluklara beraber göğüs gericektik. Her ne olursa olsun yanımızda olucaktık birbirimizin. Ve sonunda onun okulu bitti. Ailesinin yanına dönmesi gerekiyordu. Gidecek fakat tekrar dönecekti yanıma. Çünkü biz çok seviyoduk birbirimizi. Bu ana kadar hiç bi sorunumuz yoktu. Ama bundan sonrası...

Sonunda yakın bir ilçede iş bulduk, ikimizi de alacaklardı. Hayallerimiz gerçek oluyodu yavaş yavaş. ikimiz de aynı yerde çalışacaktık. Bir ev tutup beraber yaşayacak, beraber yaşlanacaktık biz. Her şey yoluna girmeye başlamıştı. Hemen haberi verdim “yavru”ya. iş bulduk gel dedim. Ama bu sefer de ailesi sorun çıkarmıştı. Tek başına göndermiyorlardı onu. Çünkü yavrum daha küçüktü. 21 yaşındaydı. Ama gelmeliydi. Gelemezse eğer bir daha görüşemeyecektik. Bu düşünce delirtti beni. Mantığımı kaybettim. Ne yapabiliriz diye düşünürken iş bulduğumuz şirketten arıyorlarmış gibi ben aradım ailesini ve ikna etmeye çalıştım. Olmadı olmadı… O da çok kötüydü bu durumdan dolayı ve elinden hiç bir şey gelmiyodu.

Sabaha kadar uyuyamamıştım, kabullenemiyordum böyle bir şeyi. Sabah yanımdaydı. Amacım, yaptığını yüzüme söylemesi ve sonrasında hayatımdan defolup gitmesiydi. Saatlerce tartıştık ve en son çıkıp gitmesini istedim. Kapıya yöneldi, açtı ve kapıyı kapattı. O an sanki içimden bir şeyler kopup gitti. Düşünmeden yerimden fırladım ve kapıyı açtım. Kapının önündeydi ve içeri girmesini istedim. Herşeye rağmen affetmiştim onu. Sarıldık dakikalarca, konuştuk.

beyler emek veriyorum bi şukuyu esirgemeyelim lütfen

Yapacak değildim tabiî ki böyle bir şeyi ama hani korkuylada olsa gelir yanıma dedim. Ama olmadı. Yolda ablası aradı. Öğrenmişti bazı şeyleri. Ve yavrumu sıkıştırdıklarında o da her şeyi anlatmış ablasına. Bitmiştik biz. Her şey bitmişti artık. Hayat bitmişti. Kendi isteklerimin için yavrumun hayatını da mahvettim. Bana en son çık git artık hayatımdan dedi telefonda haklı olarak. Bir şey diyemedim. Ölmek istedim o an. Nefes alamadım. Napacam şimdi. Her şeyi mahvettim kendi ellerimle. Ama böyle olmasını istemedim. Onun kötülüğünü asla istemedim. Her şeyi düzeltmeye çalışırken mahvettim. Onun da kendimin de hayatını bitirdim. Şimdi nolucak bilmiyorum. Yavrum napacak bilmiyorum. Ondan nasıl haber alacam bilmiyorum. Onun sesi, nefesi, kokusu olmadan nasıl yaşarım bilmiyorum.

Artık dayanacak gücüm kalmamıştı. Konuşmalıydım onunla. Apartmanın önüne yaklaştıklarında araçtan indim ve seslendim. Döndü baktı. Şaşırmıştı. Arkadaşını apartmana soktu ve yanıma gelmeye başladı. O an aklıma asla gelmeyecek bişey oldu. Yanıma yaklaştı ve bağırarak vurmaya başladı bana. Bense o şokla elimi dahi kaldıramadım ona. Normalde sinirli biriydim ama o an.. sadece "yapma, konuşmaya geldim sadece" diyebildim. O ise elindeki anahtarlıkla vurmaya devam ettim yüzüme. Ve git burdan dedi.

O an sadece "peki, gidiyorum" diyebildim. Araca bindim ve uzaklaştım. Ağlayamadım bile uzaklaşırken. Şok olmuştum. Beklediğim bu değildi. 3 gün boyunca arabanın içinde kapısının önünde bunun için beklememiştim ben.
Kahrolmuş bi şekilde geri döndüm. Saatlerce ağlayarak... Umutsuzlukların içinde umut ararken ben, kalan son umudumu da orda bırakarak geri döndüm.

Tamam çok aşıktın anladık ilerle biraz

Herşey bundan sonra başlıyomuş meğer. Dayanılmaz acılar, zoraki alınan nefesler.
Tüm bu olanlardan on gün sonra ulaşabildim "yavru"ya. Telefonu açılmıştı. Rahatladım biraz. En azından iyi olduğunu biliryodum artık. Bu sefer ise yokluğu mahvetmeye başladı beni. Bu nasıl bişey bilmiyorum. Onca yaşadığım ilişkiye rağmen bilmediğim bir şey. O andan itibaren yüzlerce aradım, açılmadı telefon. Her gün yüzlerce msj attım, tek cevap gelmedi. Sadece suskunluk. Belki de bana verebileceği en büyük ceza. Ve sonra telefonları kapandı. Acı çektiğini hakikaten çok zor durumda olduğunu düşünüp kahrolurken ben öğrendiğim şeyler canımı daha sıktı.

pREZervatif