Yakarmış. Çok sonraları öğreniyorum...

Bir gün bana mesaj atıyor, küçük kuzenlerini gezdireceğine dair. Benim de gelmemi, beraber yürümemizi istiyor.

Yok der miyim hiç?

Yürümeye başlıyorum. Aklıma Kafka'nın, Milenaya mektuplar kitabı geliyor.

Şöyle mırıldanıyorum:

"Bir gün seninle yan yana yürüyorduk Milena. Düşünsene senle yan yana yürüyorduk."

Efendim? Diyor o tatlı ses tonuyla.

Gözlüklerinin altından bakıyor bana.

Bu sefer gözleriyle gülümsüyor,

Saçları omuzlarından aşağı dökülüyor.

Şelale gibi. Hipnoz ediyor beni.

Gia? Diyor. Bir şey mi var saçlarımda diyor.

Yok diyebiliyorum sadece
Ne olabilir ki senin saçlarında?

Hangi toz zerresi cesaret edip konabilir saçlarına?

Bilim adamı olup,o toz zerresini atomlarına ayırırım yoksa.