Semanur'u tek başına bırakıp gidemem.

Hadi gidelim diyorum,onu eve bırakır bırakmaz babamın yanına koşuyorum.

Durumu biliyor, hemen hastaneye gidiyoruz.

Yoldayız, soluk borum kapandı kapanacak.

Zor nefes alıyorum.

Sesler kesiliyor..

Zaman yavaşlıyor...

Yoksa Sema mı yanımda?

Değil.

Sesler de azalıyor.

"Dayan oğlum geldik!" Cümlesini duyuyorum arada.

Kestik...

Gözümü açıyorum acildeyim, serum takılı.

3-5 dk ile kurtulmuşum.

Doktor alerji ilacı yazıyor (Avil)

Eczaneden alıp geri dönüyoruz köye.

Ben köye dönmeden ölümden döndüğümün haberi kavuşuyor köye.

Semanur,"bir tutam saç için değer miydi?" Diyor.

Değerdi ulan değerdi!

Bilmiyorsun diyorum, diyebiliyorum sadece.

Kız anlıyor artık onu sevdiğimi...