Son anına kadar savaşmaktan kaçmayan birinin hayat öyküsünü anlatacağım.

Hasan abi bizim ilçenin en babacan insanlarından biriydi. 2 yaşındayken annesini kaybetmiş , anne şefkatinden yoksun büyümek zorunda kalmıştı. Hayat onun elinden anne şefkatini almıştı ama o kalbindeki şefkati hiç yitirmedi .18 yaşında ise babasını kaybetmiş ve hayat denen yolda tek başına kalmıştı. Amcaları ve anne tarafı akrabaları yurt dışında ya da başka şehirlerde kaldığı için kimse sahip çıkmamıştı. Üniversiteyi bu şartlarda kazanmış ve il merkezinde bir öğrenci evine yerleşmişti.

ilçede dershane olmadığı için hafta sonları dershane için il merkezine gidiyorduk. Abim üniversite okuduğu için onun evinde kalıyordum. En yakın arkadaşlarımın ise merkezde kalacak yeri tanıdıkları yoktu. öğrenci evinde 3 arkadaş sığışmaya çalışıyorduk ama abimin ev arkadaşları sorun yaratmaya başlamıştı. ilçe arabasıyla merkeze gittiğimiz bir gün yolda biz kara kara kalacak yer için tartışırken arka koltuktan bir abi
"Paşam derdiniz ne ?" dedi
"Abi böyle böyle dersane için geliyoruz ama kalacak yer sıkıntı"
"Desenize olum baştan bende kalabilirsiniz istediğiniz kadar"
O gün çok kaliteli bir insanla tanışmıştık.