Ahmet

Kapının arkasında soluk soluğa beklerken sesim duyulmasın diye ellerimle ağzımı kapatmıştım. Sırtımla kapıyı tutarken bir yandan da oda da göz gezdiriyordum. Saldırmak için kullanabileceğim herhangi bir şey arıyordum ancak oda bomboştu.

Kafamı biraz yukarı kaldırdığımda kapının üstünde duran eski bir gaz lambası ilişti gözüme. Eğer onu kırarsam cdıbını kullanabileceğimi düşünüyordum.

Uzun uğraşlar sonucu o gaz lambasını almayı başarmıştım. Gizli bir ajan edası ile yavaşça kapıyı aralayıp dışarıya bakındım. Ortalıkta kimse yoktu odadan çıktıktan sonra kapıyı mümkün olduğunca ses çıkartmadan kapattım, sırtımı duvara yaslayarak ilerlemeye başladım. Anladığım kadarı ile iki katlı ahşap bir evdeydim.

Şu an alt kattaydım bulunduğum katta sadece benim biraz önce çıkmış olduğum oda vardı. bu yüzden şimdilik güvenliydi. Gözümü yukarı çıkan merdivenlerden ayırmadan ilerlemeye devam ediyordum.

Çıkış olduğunu tahmin ettiğim kapıya iyice yaklaşmıştım ki arkamda birinin varlığını hissettim. Enseme çarpan soğuk nefes tüylerimi diken diken ediyordu ve korku kalbimin en ücra köşelerine kadar işliyordu.

Arkamdaki şey her ne ise kesinlikle insan değildi. Elini omzumda hissettiğimde vücudum kilitlendi. Elim havada kalmıştı, gaz lambasını ona doğru savurmaya çalıştım ama bedenim benim komutlarıma uymayı kesinlikle reddediyordu.

Sadece gözlerim oynuyordu, onlarda şu an yuvalarından çıkacakmışçasına hareket ediyordu. Varlığın elini omzumda hala hissederken bu tarafa gelen ayak sesleri duydum. Kesinlikle birden fazlaydılar.

Ayak sesleri durduğunda omzumdaki el de gitti. Hareket edebileceğimi anladığım anda benim bile şaşıracağım bir hızla elimdeki lambayı duvara vurup kırdım, arkadan gelebilecek saldırıları engellemek adına sırtımı kapıya yasladım.

Görebileceğim manzaraya karşın gözlerim kapalıydı, gaz lambasını tuttuğum elimi ileri uzatarak " Bırakın da gideyim! Yoksa benden çekeceğiniz var! ".
Kahkaha sesleri duyuyordum bu sesler insan sesi gibiydi ama hala gözümü açmıyordum. Bana yaklaşan bir ayak sesi duyduğumda " Uzak dur benden! Defol!"

" Gaz lambası ile adam öldürmeye çalışan ilk insan olabilirsin."

Bu ses, bana tanıdık gelmişti " Tahsin ?" bunu soru mahiyetinde söylemiştim. " Hatırlatta bir kavga falan olursa seni ve gaz lambanı çağırayım." Bu sözlerin ardından bunun gerçekten o olduğunu anlamıştım. Başka kimse bu kadar zevzek olamazdı.

Gözümü Temkinli bir şekilde açtığımda karşımda orta yaşlı bir adam ve onun yanında duran çarşaflı bir kadın vardı. Onların arkasında ise şaşkınlık ile bana bakan Mesut hoca ve tepine tepine gülen Tahsin duruyordu.

Biraz zaman alsa da durumu çözmüştüm. Burası Mesut hocanın bulduğu hüddamın evi olmalı. Sanırım karşımda duran yaşlı adam da hüddamdı. Yanında ki çarşaflıyı işaret ederek "Sizin cinlerinizden biri mi? " Aklıma gelen ilk soru öylece ağzımdan çıkıvermişti. Az önceki durumdan sonra bu denli sakin oluşuma başta ben olmak üzere odadaki herkes şaşırmıştı.

"Nerden anladın cin olduğunu?" Soruma soru ile karşılık verdiğinde bir-iki saniye o varlığın üstünde göz gezdirdim ve kafamın içinde bir kadın sesi yankılandı "Hafsa. Adı bu mu ?" Adam önce Hafsa'ya sonra bana baktı " Doğru. Nerden biliyorsun!"
"Kendisi söyledi. Yani öyle sanıyorum."