bu çöküşte yanımda olan , bir kaç paragraf önce hayatıma yön verdiğini dile getirdiğim futbol takım arkadaşlarımdı. hayatımda artık bir dayı kavramı vardı. dayı, bizim ilçemizde 50li yaşlarda kafasını yaşamayı seven bir abimizdi. herkes ona dayı derdi; nedenini hiç sormadım hiçte sorgulamadım. dayı. dayıydı işte. bir kaç gün arayla dayının yanına giderdik; bize cigara yapar hep beraber içerdik. rahatlardım. bir kaç dakikalığına ece aklımdan gitmezdi ama. tek farkı, boş kafayla düşündüğümde beni ağlatan eceyle olan anılarım esrarlıyken yüzümü güldüren sanki o anları tekrar yaşıyormuşum gibi hissetiren bir büyü gibiydi.