Vakit ikindi ile akşam arası. Dinimizce bu saatte uyumanın doğru olmadığını biliyorum. Hatta bu saatlerde uyuyan birinin uyandığında akli dengesinde sıkıntılar olabileceğine dair bir şeyler de duymamış değildim. işte bu yüzden uyumaktan da korkuyordum. Kalın yün yorganın altında vücudumun gittikçe ağırlaştığını hissediyordum. Başım sanki vücudumun ağırlığından daha fazlaydı ve beni kantara çıkarıp tartsalar iki, üç, belki de dört ton basacağımı düşünmeye başladım. Ellerime baktım. Evet bu eller bu parmaklar bu tırnaklar benimdi. Hatta daha dün tırnaklarımı kesmiştim. Biraz da derince kesmiştim. Keserken kanamıştı da. Daha da ötesi acısı hala parmağımın ucunda duruyordu. Evet bu eller, bu parmaklar, bu tırnaklar benimdi ama ben sanki ilk kez farkediyordum bana ait olan her şeyi. Bu eller bu parmaklar bu tırnaklar, hatta tırnak kesiğimin parmak uçlarımda duran acısı benimdi. iyi ama ben kimdim?