sevgilim ve tripçi bin üstten ders ala ala benimle aynı sene mezun oldular. aslında benim derslerim ikisinden de daha iyiydi. hatta sınıfta en iyilerdendim. ama üstten ders almıyordum alıp ne yapacaktım ki. erken bitirince ne olacaktı?. aylar hatta 2 yıl böyle geçti. zaman yine iyi bir ilaçtı. mezuniyet günüm geldi. kendime lacivert takım elbise aldım. çok şık olmaya çalıştım o gün çünkü bölümü dereceyle bitirmiştim. annem ve büyük abim geldi. konferans salonuna oturdular. bölümün asistanları öğrencileri üçer üçer isimleriyle çağırıyordu hocalar diplomalarını veriyordu. mezuniyet töreni başlamadan asistanların yanına gittim. öğrencileri çağırırken çalacak olan şarkıları ayarlıyorlardı. genelde zeki müren, erol evgin gibi isimler. hocam listeye bir müzik ekleyebilir miyiz? o da çalsın dedim. hangisi? dedi. badem'in değişmem diye bir şarkısı var ya o dedim. asistanlar güldü oha o olmaz o ne ya dedi. lütfen dedim. yok yok o ne olum yok bergen açalım dedi yine güldüler. benim için değil dedim. ne için dedi. bizim sınıfta birinci sınıfta trafik kazasında ölen arkadaş var ya onun babasına da diploma verilecek. o arkadaşın en sevdiği şarkıydı dedim. az önce gülenlerin tipleri kaydı. tamam o zaman babasını çağıracağımız zaman çalalım dediler.

ilk önce birinci, ikinci ve üçüncüyü çağırdılar. bende aralarındaydım. herkes bizi izliyordu. abim koltuktan kalkıp ayakta izliyordu. tüm sınıf, konuklar, kübra, tripçi bin ve sevgilim. birinci olan çok kısa bir konuşma yaptı. rektör bize saat hediye etti. törenin sunumunu yapan hoca şimdi aramızda çok önemli biri daha var. 20xx yılında trafik kazasında kaybettiğimiz öğrencimizin babası burada. çocuğun resmi arkadaki duvara yansıltıldı. şarkı girdi. babası ağlaya ağlaya sahneye geldi. tam önümüzde rektör onu öptü, dekan öptü. adam bizi tek tek öptü. tüm salon ağlıyordu. şarkıda ortamı tam cehennem yapmıştı. ben o anlarda hep sevgilime baktım o da bana. şarkımız çaldığı için mi ağlıyordu? yoksa evlat acısı yaşayan adama mı? bence ikisine de. aklıma onurun annesi geldi. kendi kendime küfürler etmeye başladım. tarih neden hep benim için tekerrürün dibi oluyordu...

mezuniyet töreni bitti. herkes kapılara yöneldi. bahçeye çıkmak için. ben en son çıkanlardandım. annemle, abimle, hocalarla, arkadaşlarla fotoğraf faslı başladı. fotoğraf çektirirken gördüm onları. sevgilim, annesi, babası , tripçi bin ve ailesi. olduğum yere çakıldım. fotoğraf çeken arkadaşlar da anladı. onların durduğu yerin yanındaki bigiblet koymak için olan demirlerin üzerine oturdum. ilk tripçi bin gördü beni. yüzünü çevirdi. sevgilim gördü hiçbir şey olmamış gibi baktı. sevgilimin annesi beni tanıdı. baya şok oldu. dik dik baktı. ben hiç gözümü çekmedim sonra o da suratını döndü. belki şuan biz ailelerimizi tanıştırıyor olabilirdik. mezuniyet günümde bile gözlerimden yaş gelmesini sağlamıştı. kaç dakika onlara öyle dik dik baktım bilmiyorum. arkadaşlar gel biraz fotoğraf çekelim diye aldılar beni oradan.

insanlar yavaş yavaş gidiyordu. ben yine her fırsatta ona bakıyordum. belki onu bir daha görmeyecektim. okula girdiğini gördüğüm an peşinden gittim. adını söyledim. yine bıkkınlıkla baktı. galiba buraya kadarmış. belki bir daha birbirimizi görmeyiz dedim. sana hayatında gerçekten mutluluklar. mutlu ol da peşimi bırak dedi. onu seviyor musun? tripçi bini dedim. seviyorum ve çok mutluyum dedi. beni sevdiğinden daha çok mu? dedim. daha çok dedi. ben senden sonra kimseyle olamadım dedim. umarım bulursun gönlüne göre birini. bak bu günü zehir etmeyelim. git artık dedi. hep gururundan bize bunu yapıyorsun dedim. biz kalmadı dedi. tripçi bin, benim olduğunu biliyor mu? anlattın mı? dedim. biliyor ilişkimizi okulda bilmeyen var mıydı? dedi gayet rahatça. onunla mutlu olabilecek misin? dedim. oluyorum zaten dedi. ol o zaman. ben seni kazanmak için elimden geleni yaptım dedim. bir şey demeden gitti.