Ona da inanmıyorsuz. Telefon kullanırken yakalanıp ceza yiyorsunuz. Onunla konuşamıyorsunuz. ilk aramanızda ise açmıyor. Askerlik bitene kadar ona ulaşamıyorsunuz. Bir defter alıp içerde 9 yılın hatırlayabildiğiniz her gününü yazıyorsunuz. Ona yılları hatırlatmak istiyorsunuz.

Askerlik bitiyor. Eve dönüyorsunuz. Sizin eve 2 aydır gelmediğini öğreniyorsunuz. Evine gidiyorsunuz. Öküz gibi bir çiçekle. Kapıyı çalıyorsunuz açıyor. Karşınızda sevdiğiniz insan dev gibi bir çiçekle dursa ne yaparsınız? Sarılırsınız gözleriniz parlar değil mi? Onunki parlamıyor. Hatta size bile bakmıyor.

Yere bakan her an açıklama yapacak bir duruşu var. Size rahatsız olduğunu kendinde sıkıntılar olduğunu düşünmesi gerektiğini söylüyor. Ne kadar beraber düşünmeyi teklif etseniz de reddediyor.

2 ay her gün bir gülle yanına gitmek dışında hiçbir şey yapamıyorsunuz. Çoğu zaman ona ulaşamıyorsunuz. Bir adam olduğuna inanmıyorsunuz. Ama hayat size gösteriyor. Çiçekcide onu görüyorsunuz size aldığını düşünüp ona arkadan bir süpriz yapmak istiyor koşa koşa arka sokaktaki çicekcide aynı çiçekten alıyorsunuz. Tam size geldiğinde arkasından çıkıp vereceksiniz.

Size gelmiyor. Bilmediğiniz ev bilmediğiniz adam. Çiçeği verip evine giriyor. Kapıda onu öpüyor. Aklınızdan intihar dışında hiçbir şey geçmiyor. Sahile geçip insafsızca içip cesaret arıyorsunuz. Denizin buz gibi sularına atlayıp bankta uyuyorsunuz. Sokakta yaşayan bir adamın gece üzerine montunu örteceği kadar rezil haldesiniz. Hastasınız. Evden çıkmıyorsunuz.

Onun gelmesi gerekiyor sizin için açıklama bekliyorsunuz, gelmiyor. Bir süre sonra gelse özür dilese yeter diyorsunuz. Gelmiyor. Yakın arkadaşın her gün ziyaretine geliyor. Anneniz her gün en sevdiğiniz yemekleri odanıza getiriyor. Babanız bile oğlum nasılsın diye sormaya başlıyor.