Zamanla sığdıramadım tavana düşüncelerimi... Çatıya çıkıp yıldızlara sığdırmak istedim. Bulmak istedim bazen kendimi başkalarının cümlelerinde.. Bunun içindi hep daha çok okumak istedim. Bir nesne, koku bizi yıllar öncesine zütürebilirken, gözlerinin anlamsız bir yere dalması sonucu boşluğu keşfettim. Zihnin nasıl aptallaşabileceğini öğrendim. Bazen en küçük bir seste nasıl korkulacağını.. En mutlu anımı ölçmeyi öğrendim. Hangisinde en mutlu bendim? Ama hiç bir mutluluk en mutlusu olamazdı. Hep bir ensizlik, belirsizlik vardı. Güzel kokan birisini mi severiz yoksa, o kokusunu mu.. Başkasında hissettiğimizde o kokuyu o kişiyi sever miyiz? Peki bir insanı hiçbir şeyini sevmeksizin sevebilir miyiz? Mesela kokusuna bir his beslemeyeceksin, yüzüne, gözüne, saçlarına, vücuduna hatta karakterine.. Konuşmasına.. Sadece insan olduğu için sevebilir miyiz hiçbir şeyine bir şey hissetmeden.. Belki en güzel anları susmamız gereken yerde konuşarak kaybettik. Belki de aslında o kadar kötü insanlar değiliz.. Kötülük kavramı herkese göre değişmez mi. Bence biraz da beynimizin kusuru bu. Beyin insanı delirtmek için verilmiş bir şey olabilir. Ruh ile bedenin ayrı şeyler olması gibi.. Belki gece gördüğümüz rüyalar gerçekten yaşanıyordur.. Düşünsene aslında gece ruhun o anı yaşamaya gitti ve senin bedenin durduğu yerde. Ama ruhun o heyecanı yaşadı.. Dün gece o zaman ruhum intihar etti ama ölmedi.. Ruhlar ölmez bence de zaten. Eğer bedenim olsaydı oradan atlayan ölürdü. Ruhum bile ölmediğine ağladı sonra rüyada.. Zaten gerçeği de ayırt etmek imkansız.. Belki de aslında rüyadakiler gerçek yaşadıklarımız. Ne biliyim bu beyin niye var lan. Böyle boş boş şeyler düşündürüyorsun bana.