Demek ki kimsenin umurunda değilmişim aynı benim de olmadığı gibi.

Mutsuz hissediyorum amk. iyi değilim..

Canım çok sıkılıyor. Ben çok sıkılıyorum ki... Mutsuz hissediyorum. Ama hayır mutsuz değilim. tak gibiyim lan. Malım ben amk.

Kötü... Evet tek anlamı ile kötü. Eskisi gibi sinirli değilim. Ama ben bu hisse de katlanamıyorum. Kimseye diyecek bir şeyim de yok. Ben bitsin istiyorum. Özledim. Neyi diye sorarsan ben kendimi çok özledim. Ne kimse vardı ne de kimse yoktu. Neyin içindeyim ben.

Of amk be. Sürekli her şeye şüphe ile yaklaşmaktan yoruldum. Düşünme. Bırak bu seferde yorma kafanı. Sürekli evet tam şu an gitmeliyim diye düşünme. Dur.

Sennnn seviyorsaaannnnn durmaa gitt.

Ne kadar çok konuşursam o kadar kendimden nefret ediyorum. Kimseye bir şey anlatmak istemiyorum çünkü karşımdaki bana dair bir şeyler öğrenince benden soğudugunu düşünüyorum bu yüzden de karşımdakinden uzak durmaya çalışıyorum.

Kimsen yaz bana.

Soğuk zaten üşüdüm.

Ya amk.. Umurumda değil.. Bana kalsa kimse ile muhattap olmayacağım. Nefret ediyorum.

Mutsuz da değilim ki.. Öyle olsam en azından bilirdim ne olduğunu.. Şu an ne oluyor.. Hangi duygular içerisindeyim anlamadım. Yoruyor beni, sinirli gibiyim.. Ama değilim gibi de. Sanki bir şeyleri kıskanıyorum. Ama kıskanmıyorum da... Noluyor lan bana.

tak gibi duygular ve beni iğrendiren hayaller içerisindeyim. Gün geçtikçe aptallığıma gülüyorum. Komik.. Böyle oldukça etrafımda dönen şeylerden nefret etmeye başlıyorum. Ya kendim fazla uyduruyorum ya da delirmek üzereyim. Kendimi kaybediyorum ben.. Kayboluyorum..

Gittiğim hiçbir yere sığamadım. Hep bir ters giden şeyler. Bir de kiminle uzun uzun konuşmaya başlasam hemen bir her şeyden soğuma. Karşımdakinden uzaklaşma hissi bastırıyor.. Ne zaman böyle olmaktan vazgeçeceğim acaba. Bir de birisi ben kalıcam, gitmicem diyince de gülesim geliyor. Neyin kafasını yaşıyorum ben amk. Öyle işte. Ne olcak böyle onu da bilmiyorum.

Ne desem olmuyor bu aralar.. Hepsi mi yanlış. Hepsi mi birbirinden kötü. Sanki çok yapmacık bir yapıya büründüm. Kendimi tanıyamıyorum. Bazen ellerim bile yabancı geliyor.. Sanki değişiyor.. Gün geçtikçe kusurları artıyor. Ne düşüncelerimi anlıyorum ne de dediklerimi. Hepsi birbirinden saçma. Sıkıntım şu geçmeyen zamanla değil ki. Onunla olsaydı bir şekil geçerdi. Ama ben kendimden geçemiyorum..

Olmuyor aslında. Olur gibi duruyor her şey veya oldu gibi duruyor ama olmuyor. Hani mutlu olmak bu dünyada hak değil gibi.. Savaşlar, kuraklık, hayvanların neslinin tükenmesi, çocukların, insanların öldürülmesi, hayvanların eziyet çekmesi, bir ağacın kesilmesi... Olmuyor.. Sen mutlu iken başka bir yerde biz farkında olmadan neler oluyor. Mutlu olsan için sızlıyor.. Olmasan olmuyor. Yani ne yapsan olmuyor. Neden verilmiş bu duygu. Hak mı mutluluk yoksa bu hissi kendimiz mi uydurduk. Çünkü severiz tüm acıları örtmeyi biz. Bir gülüşe sığdırabiliyoruz. Ne biliyim belki gülerken bile mutlu değiliz. Sanki bir kaç saniyelik ruh değişimi bu. Güzel şeyler de oluyor tabii ama bu güzel şeyler büyük acıları unutturamaz. Biz, insanlık dünyanın başına gelmiş en büyük felaketiz. Her şeyi batırdık, bitirdik. Zaman geçtikçe içimizdeki nefreti dünyaya kustuk. Bilmiyorum..

Zamanla sığdıramadım tavana düşüncelerimi... Çatıya çıkıp yıldızlara sığdırmak istedim. Bulmak istedim bazen kendimi başkalarının cümlelerinde.. Bunun içindi hep daha çok okumak istedim. Bir nesne, koku bizi yıllar öncesine zütürebilirken, gözlerinin anlamsız bir yere dalması sonucu boşluğu keşfettim. Zihnin nasıl aptallaşabileceğini öğrendim. Bazen en küçük bir seste nasıl korkulacağını.. En mutlu anımı ölçmeyi öğrendim. Hangisinde en mutlu bendim? Ama hiç bir mutluluk en mutlusu olamazdı. Hep bir ensizlik, belirsizlik vardı. Güzel kokan birisini mi severiz yoksa, o kokusunu mu.. Başkasında hissettiğimizde o kokuyu o kişiyi sever miyiz? Peki bir insanı hiçbir şeyini sevmeksizin sevebilir miyiz? Mesela kokusuna bir his beslemeyeceksin, yüzüne, gözüne, saçlarına, vücuduna hatta karakterine.. Konuşmasına.. Sadece insan olduğu için sevebilir miyiz hiçbir şeyine bir şey hissetmeden.. Belki en güzel anları susmamız gereken yerde konuşarak kaybettik. Belki de aslında o kadar kötü insanlar değiliz.. Kötülük kavramı herkese göre değişmez mi. Bence biraz da beynimizin kusuru bu. Beyin insanı delirtmek için verilmiş bir şey olabilir. Ruh ile bedenin ayrı şeyler olması gibi.. Belki gece gördüğümüz rüyalar gerçekten yaşanıyordur.. Düşünsene aslında gece ruhun o anı yaşamaya gitti ve senin bedenin durduğu yerde. Ama ruhun o heyecanı yaşadı.. Dün gece o zaman ruhum intihar etti ama ölmedi.. Ruhlar ölmez bence de zaten. Eğer bedenim olsaydı oradan atlayan ölürdü. Ruhum bile ölmediğine ağladı sonra rüyada.. Zaten gerçeği de ayırt etmek imkansız.. Belki de aslında rüyadakiler gerçek yaşadıklarımız. Ne biliyim bu beyin niye var lan. Böyle boş boş şeyler düşündürüyorsun bana.

Ben kimim ki amk, malım lan ben. Beyinsizim. Ohh bugün de iyi sövdüm kendime.

Ulaannnnn var ya amk o zaman kötü olur. Ulan bir şey demeye de hakkım yok

Kimseyi görmek istemiyorum artık. Herkes yapmacık sahte geliyor amk. Bahanelerim de hazır. inanmıyorum

Hayat ona güzel amk kıskandım lann