Küçük ama manzarası güzel balkonumda, aynı balkonum gibi ufak bir koltukta oturmuş bir sigara yakıyorum. Bir yandan da yaşadığım acıları, pişmanlıklarımı, özlediklerimi, kin tuttuklarımı düşünüyorum. Arada manzaraya dalıyorum. Bir gemi limana yanaşıyor tıpkı ona yanaştığım gibi, bir vapur geçiyor sanki bütün her şeyi alıp zütürürcesine. Sonra yukarı bakıyorum bir uçak geçiyor yavaş ve gürültülü. Ve ben... Bense oturmuş geriye kalan zamanımda ne yapacağımı düşünüyorum.

Sanırım hiçbir şey yapmayacağım, yapamayacağım. Sanki daha önce elime bunun için bir fırsat geçmemişti. Her şeyi bırakıp gitmek. Fütursuzca kaçmak her şeyden. Gerçi kaçabileceğim neyim kaldı ki... Belki bu ufak tefek bir umumi tuvalete benzeyen balkonum belki hep hayalini kurduğum arabanın yerine aldığım külüstür motogibletim belki de en önemlisi okumaktan her seferinde ayrı zevkler aldığım kitaplarım. Bilemem. Ama bildiğim bir şey var. O da geçmişim.

Şimdi pişmanım. Yaptıklarımdan, yapmadıklarımdan, yapamadıklarımdan.

Bir gün serin bir ilkbahar akşamı son kez uyuyacağım ve ebediyen uyanamayacağım. Yada uyanacağım ama her şey için çok geç olacak...