Soğuk ama güneşli bir pazar sabahı kalktım. Kahvaltımı annem ve anneannemle yaptım. Yine rutin kavgalar derken öğleden sonra herkes anneanneme toplandı. Sebep belliydi. Doymak bilmeyen dayımın istekleri. Ona göre en değerli evi kendisi alacak anneme en değersiz evi verecek aradaki farkı kendisi cebinden verecek. Ha ayrıca annem çalışmayacak ve anneanneme bakacak. Beni almamışlardı yanlarına ama kapıdan dinlemiştim.

Sonra birden bire bağırışmalar koptu. Annem ve dayım kavgaya tutuştu. işin garip kısmı kimse müdahele etmiyordu. Odaya mafya dizisinde mekan basan adam gibi girdim ama malesef tek hamlede yere serildim. Sonra kavga arka odaya kadar taştı. Ha beni görenler artık kavgayı ayırmaya yeltendi ama engel olamadılar. Beni oturtup su içirdiler annemi arka odaya alıp sakinleştirmeye çalışıyorlardı. Az önce bana vuran adam karşıma geçmiş anneme küfürler saydırıyordu.

O an aklımdan yalnızca iki defa geçen düşüncelerden biri geçti. Gözüm karardı. Mutfaktan bıçak alıp doğramak istiyordum onu o an. Ama yapamadım. Neden yapamadım?

Düşünceler aklımdan geçerken hava almak için balkona çıkmıştım. O esnada bağırma sesi duydum. Annemindi. Balkona koştu, anlam veremedim. Sonra korkuluklara tutunup 4. Kattan aşağıya atladı. Elimden hiçbir şey gelmedi. Düşüşünü izledim. Yere serilmesini. Kanların çıkmasını. Herkesin bağırıp çağırmasını izledim...

Bütün çabalarıma, umuduma rağmen başaramadım. Kırıldım. Kalbimde bir şey hissettim. içerden parçalanırcasına bir ses geldi. O an hayatın ne olduğunu ilk anladığım zamandı.