neyse... herkes kıl kıl bakıyor bana. her dakika bir akraba daha geliyor(istanbul'daki akrabaları haber almaya başladı ki herhalde, nüfus kütüğü tunceli olan istanbul sakinlerinin yarısı intikal ediyor hastaneye). bi yere de gidemiyorum. 150 çiftten 300 göz mütemadiyen pis pis beni kesiyor. öyle züt gibi kaldım hastanede. baktım olmuyor, bir şekilde bir iletişime geçip ortamı yumuşatmam gerek kız tarafı paktıyla; mecbur gittim teyzesine "bir şey lazım olursa söyleyin. ben buralardayım" dedim diğer 149 akraba yokmuşcasına, hastanenin kapısında gib gibi kaldım öylece sonrasında. ulan bakacak, gözü dikecek boşluk bile kalmadı hiç bir yerde.