en azından akrabaların bakışlarıyla karşı karşıya değildim ve boş duvara bakmaktan pek daha keyifliydi hemşire ablanın çatalına bakmak. laf olsun diye bir soru sormaya hazırlanırken gözlerimi ablanın gözlerine dikmek istesem de çenesinden yukarı bakamıyordum, göz pınarımdaki çatalı kadrajdan çıkartmamak için. zevzekçe sordum: "nasıl özlem'in durumu" diye. haliyle özlem koca hastanenin gündem konusuydu. gecenin 3'ünde 150 akrabası onun için kapıda bekliyordu. günün adamıydı. ben güzel memeli hemşire ablanın ilgilenmediğim yanıtını umursamadan kalçalarını kontrol ediyorken, ablanın ağzından dökülen o büyük süprizi ilk başta idrak edemedim. "sevgilini görmek ister misin?" diye sordu bana gülümseyerek. kesin halime acımıştı. hayır! 150 akrabanın gözlerini üstüme dikmesinden değil; sanırım abazan halime acımıştı