iş yerinden arkadaşım" kelimeleri döküldü dudaklarımdan ama, sesim öyle cılız çıktı ki, (normalde gür bir sesim vardır) böyle düşük voltajdan mefta olmak üzere olan ampülün son ışıkları gibi zayıf; duyuldu, duyulmadı.

baktı herif gözlerimin içine. benim yaş daha 19. "gibtir git lan" dedi. acıdı belki halime. "görmücem bi daha seni burda!"

"oh" dedim içimden. askerlikteki ilk bir haftanın sonundaki ilk sıçma sekansı gibiydi. beton gibiydi, zor çıkmıştı, ama tarif edilemez bir duyguydu.

ağzımdan yine belli belirdiz bir "peki abi" çıktı. korkudan mı yoksa sevinçten mi bilinmez ama bacaklarım tir tir titriyordu. zar zor dengede durup geriye döndüm. kalbim güm güm çarpıyordu. koşmak istedim, ama köşeyi dönene kadar sabretmem gerekiyordu. sakin adımlarla, acele etmeden kapıya doğru yürümeye başladım. attığım her adımda bir başka akrabanın gözlerini üstüme diktiğini hissediyordum. o hastaneden gerçekten de çıkabileceğime inanamıyordum. kapıya yaklaştığım her adımda içimdeki umut biraz daha büyüyordu. kapıya bir kaç adım kalmıştı. bütün akrabalar gözlerini üstüme dikmiş olduğu halde özgürlüğüme kavuşuyordum ki arkadan güzel memeli hemşirenin sesi duyuldu: