Ne güzel kelimeydi bu seni seviyorum. Bende seni dedim. Bende seni. Biraz hava alalım mı dedim. Olur dedi. Hazırlanmasını bekledim. Elinde pembe şemsiyesi, boynunda benim atkim vardi. El ele tutuşup sokaklarda gezmeye başladık. ikimiz de çok mutluyduk. Kısa bir süre önce karanlıklar içindeyken beni tutup çıkarmıştı. Ölene kadar yanında durmak istiyordum. Her an nefesini duymak, bakışlarını ve gülüşünü görmek istiyordum. Şu yürüdugumuz yollar bitmesin istiyordum. Bitti. Acı bir fren sesiyle bitti. Yola atlayan bir çocuk, hızla gelen bir araba rüyaya son verdi. ona çarpmamak için direksiyonu kaldırıma kırmıştı. Bizim yürüdüğümüz kaldırıma. Araba bize çarptı. Ne olduğunu anlayamadım. Yağmuru havada ve yerde gördüm. Şemsiyesi başka bir yana kendisi başka bir yana düştü. Bağırmak istedim bagiramadim. Yanına gitmek istedim gidemedim. Nefesim yetmedi. Bir anda kalabalık toplandı başımıza. Yağmurun ağzından yanağına ince bir kan suzuldu. Ağlamak istedim aglayamadim. Son kez elimi uzattım yağmura. Yağmur öylece bakıyordu. Son nefesimle yağmur diye bağırdım. Kafasını yattığı yerden hafifçe çevirdi. Bana ilk güldüğü an gibi gülüyordu. Bir saniye sürdü tebessümü. Yüzü soluklaştı. Kafasını salıverdi. Dua ediyordum. Gerçek olmasın rüya olsun diye ama gerçekti. Son duyduğum ambulansın sesi oldu. Gözümü açtığımda elim yüzüme gitti. Sakallarim uzamıştı. Ne olduğunu anlayamiyordum. Ailem başımdaydi. Bir anda olup bitenler gözümün önüne geldi. Yağmur dedim. Yağmur nerede dedim. Cevap yoktu. Bağırdım. Bağıra bağıra ağladım. ilk ve son sevdiğimin kanlar içinde yatarken bana gülümsemesi gözlerimin önünden hiç gitmedi. Son kez uzanıp da ona dokunamamak en büyük pişmanlığım oldu. Yürüdüğüm kaldırım bile yabancı artık. Tenime değen her yağmur damlasinda sen varsın ama artık o yağan yağmur eski yağmur değil. Yağan yağmurlar bile yabancı artık bana...