Onu yatağa yatırırken bana "Yatağımın altında bir canavar var baba." dedi. Yatağın altına baktım, onu titrerken gördüm, ondan bir tane daha vardı ve fısıldadı: "Baba yatağımda biri var."

Kızım sabaha kadar ağlamaya ve çığlık atmaya devam ediyor. Mezarına gidip ona susmasını söylüyorum ama yardımı dokunmuyor.

Bir eliyle çığlıklarımı susturup diğeriyle uzun ve iğrenç tırnaklarını göğsüme geçirirken son hatırladığım saatin 12:07'yi göstermesiydi. Nefes nefese kalktığımda sadece bir rüya olduğu için rahatladım ama saatin 12:06 olduğunu fark ettiğimde gardırobumun kapısı gıcırdayarak açıldı.

Canavarlardan korkmayın, onları arayın. Sağınıza bakın, solunuza bakın, yatağınızın altına bakın, gardırobunuzun arkasına ya da içine, ama asla yukarı bakmayın çünkü görülmekten nefret ediyor.

Cama tıklama sesiyle uyandım. ilk başta pencereden geldiğini sandım meğer yine aynadan geliyormuş.

Kedi ve köpeklerle büyürken kapında tırmalama sesiyle uyumaya alışıyorsun. Asıl sıkıntı veren kısım ben artık yalnız yaşıyorum.

Saatlerdir beni izliyor... Bazen bilgisayar ekranından yansımasını yakalıyorum ama dönmeye cesaret edemiyorum.

Sonunda onu karanlıkta yakaladığımda yüzeye geri yüzdüm. Su yüzeyinin ne kadar çabuk donabildiğini unutmuşum.

Büyük annem ölüm meleğini görebilmenin bir armağan olduğunu söylerdi. Ben de öyle sanırdım, her evin önünde görmeye başlayana kadar.

Ormandaki kulübede portreler sadece yıpranmış ve lanetlileri gösterdiği için gözüme uyku girmedi. Artık hiçbir zaman uyuyamıyorum çünkü uyandığımda portreler yoktu, yerinde sadece pencereler vardı.

"Seni aptal!" diye bağırdım beni raylara bağlarken, "bu hattın yıllardır kullanılmadığını bilmiyor musun?". "Tabii ki biliyorum." dedi sırıtarak uzaklaşırken: "Buraya kimse gelmez."

Kız kardeşim onu annemin öldürdüğünü söylüyor. Annem de bir kız kardeşim olmadığını.

"Ölmeden önceki geçen sefer de sen annemdin." diyor kız tiz bir sesle elindeki yapboz parçasını yerine koyarken. Bir dakika sonra gözlerindeki ışık sönüyor ve fısıldıyor: "Bu sefer daha çok acıyacak."