Uzun süren ikna çabalarımın ardından çocuğu kıvama getirmeyi basarmistim. Heyecandan kalp krizi geçirmek üzereydim aminakoyim.
Çocuk anlatmaya başladı.
"Benim de senin abinin yaşlarında olan bir abim vardı. Pek mahallede gezmez genelde sorunlu bir çocuktu görmemiş olabilirsin.Her neyse, babamla sebebini bir türlü anlayamadığım kavgalara tutusurlardi. Az biraz hatırlar gibi oluyorum, konu genelde abimin takıldığı arkadaşları olurdu. Benim abimin kendi karakteri olmamıştır hiçbir zaman. Arkadaş grubunun karakteristik yapısı nasılsa o da ona bürünürdü. Bu sefer de arkadaşları yüzünden alkole başlamış, tuhaf tuhaf mekanlara gidip oralardan hep başına bela alarak ayrilirmis. Babam o arkadas grubundan uzak durup sınavlara odaklanması gerektiğini söylediği zaman abim kafayı yerdi resmen babamın üzerine yürürdü. O kadar değişmişti ki, bir kaç ay içinde bambaşka bir kişiliğe bürünmüştü. Sanki yabancı biriyle yasiyorduk evde. Ani çıkışlarına ve sert tavırlarına bir sekilde tahammül ediyorduk ama gözümüzün önünde günden güne eriyip gidiyordu. Son zamanlarda çok zayiflamisti, gözlerinin altında mor halkalar vardı. Sesi buğulanmış ve her zaman olduğundan çok daha sinirli bir insana dönüşmüştü. Ailem bütün kabahati abimin arkadaslarinda buluyordu.
O esnada okulun çıkış zili çaldı, bir kaç dakika boyunca süre gelen gürültü yüzünden konuşmamız yarıda kalmıştı
Okulun dağılıp sakinleşmesini bekliyorduk. Dizlerim cozuluyordu heyecandan, en sonunda dili çözülmüştü