Ertesi gün mor bir göz ve sınırlı bir vücut haliyle gittim Mustafa dayının yanına. " Gördün mü bak senin yüzünden ne hale geldim". Bu gün son kez çaba sarf edecek ve son kez bir şey umacaktim.

Mustafa dayı beni gibine bile takmadı. Onun için dayak yediğim halde. Orada ki kahveci abi:

— oğlum ben seni uyarmadim mı? Yazık değil mi kendine? gibtir et şunu git hayatını yaşa.

— abi ben de sana söyledim. O da bir insan. Saygıyı sevgiyi hak ediyor.

— iyi ben daha bir şey demiyorum!

Yaklaşık 1 saat boyunca izledim onu. Yanından 2 bayan geçiyordu. Bağırdı yine bizim deli (: korktular ve " ay salak ya korktum!!" Gibi bir cümle kurdular. Ve onlara seslenerek:

— ablacım o da sizin görünüşünüzden korkmuş olmalı ki bağırdı.

— aa terbiyesize bak. Sen önce kendine bir bak. Meymenetsiz.

Benim günlerce orda oluşumdan feyz alan dayılar esnaflar falan çıkıp kadınları bir güzel azarladılar. Kadınlardan biri:

— burda 1 değil 10 deli var.

Benim verdiğim son ayar ise siz inci tanelerimizin görmesine değerdi:

— evet ablacım 2 si karşımda duruyor peki diğer 8i nerede?

Kadınlar dönüp devam etti.

Belki Mustafa dayıyı düzeltemedim veya düzeltemeyecegim ama insanların değişmesinde rol aldığım için bu mutlulukla hayatıma devam ediyorum. Artık gözlemlemeyi bıraktım ancak her gördüğümde 2 dal sigara bırakır geçerim.

Okuduğunuz için teşekkür ederim PANPALARIM.

Bu arada kadın virtüözüne yaptığım göndermeye bakmayın siz.

Seviliyorsunuz.