dıbına koyim ilk başta acaba bu irem beddua mı okudu dedim. aradım sordum okumamış helal ettim dedi. taşak geçiyorum gibi oluyor böyle yazınca da napim amk olur mu olur diye bir onu kontrol ettim. sanki evet okudum dese geri al dicektim.
hastaneye gittim yoğun bakıma kaldırmışlar. ben hastaneye girerken bir kuzenimi aradım. hiç konuşmazdım ama mecburdum. o hastanenin personel müdürüydü. yoğun bakımı aramış amcam geliyor diye. yukarı çıktım torpilli olduğumuz belliydi. 2-3 tane doktor 8-10 tane hemşire vardı. aralarında konuşuyorlardı
-bu kimmiş bu kadar bekliyorsunuz başında
+leman hanımın amcasıymış
ben odaya girince daha nasılsın iyi misin diyemeden birisi elime bir belge tutuşturdu.
-hızlıca okuyup imzalayın
hastanın ameliyattan çıkamaması ihtimaline karşı hastanenin sorumlu olmadığı bir belgeydi. onu imzaladım. sonra babamın tüm kıyafetlerini ayakkabısını saatini cüzdanını içindeki parayı falan çöp poşeti içinde tıkışık şekilde verdiler. adamı soymuşlar tamamen ben yeni farkettim. sonra yatakla birlikte ameliyata zütürdüler. şok geçiriyordum amk. bu kadar hızlı gelişemezdi herşey.
k:noldu nesi varmış bir söyleseniz
-kalbe giden üç damar var babanda ikisi tıkanmış. şuan durumu çok kritik. elimizden geleni yapacaz
kanım dondu. ne yapacağımı bilemedim çıktım oturdum yoğun bakım kapısının önünde. iki yılda iki kere böyle bir anla karşılaşmak beni gibmişti.