Yıkılmış bir halde ayrıldım yanından Duygu'nun.. Kalbim acıyordu, gerçekten acıyordu. insanoğlu en yanlış kararları verdiği an bile haklı görür kendisini. Kimse kolay kolay bu yaptığım şerefsizlik biraz ama, kusura bakma artık demez.. Ben de kendimi bazı yönlerden haklı çıkartıyor, onların arkasına sığınıyordum. iyi bir insanım ben.. Tek zararım kendime. En büyük avuntum bu.. Ama nerden bilebilirdim bu gibtiğim ne ilk ne de son hayat olacaktı.

Ertesi gün sabah ilk işim Duygu'yu aramak oldu. Açmadı telefonu. Hala bana kızgın sanırım, hakkı da var olmaya, ama onu hayatımdan çıkartacak değildim tabiki.. Öğleden sonra beni geri aradı, uyuyormuş.. işe de gitmemiş.. Bir önemi yok artık diyor.. Yaklaşık 1 saat telefonda normal hayatına dönmesini söylesem de sanırım başarılı olamadım. Böyle çaresiz anlarda, sizlere de oluyor mu bilmiyorum, çok gibik ve saçma fikirler geliyor benim aklıma..

+ Benimle beraber Konya'ya gelsene ?