insanlara bakıp arada ne kadar kafasız ne kadar habersiz ne kadar dertsiz yaşıyorlar diye küçümsüyorum onları dıştan yargılıyor tek seferde kararımı veriyor ve buna inanıyordum (aslında biliyordum bir yemeği bile tatmadan yorum yapılmayacağını nasıl yapardım insanı tanımadan yorumlamayı)

sanki düşünmek, her şeyi kafaya takmak bir işe yarıyormuş gibi onları küçümsemeyi kendime hak görüyordum, büyük bir marifet işliyormuş gibi hayattan kaçıyordum

sonra eğlendiklerini mutlu yaşadıklarını görünce anladım asıl sıkıntı bendeydi galiba işte o vakit üzüldüm