Kalbimin beynimi ikna etmesi uzun sürmüştü. Ona açılmaya cesaret ettikten sonra tek bir şansımın olduğunu düşünmüştüm. Çünkü yüzünde diğer kızlarda gördüğüm gibi herhangi bir sıradanlık ve basitlik barındırmıyordu. Tek bir şansım olduğundan doğru anı bekleyip doğru hamleyi yapmak zorundaydım. Bu düşüncelerle zaman geçip gidiyordu. Ona özel bir ilgim olduğunu hissettirmeden bir şekilde kasıtlı olarak yollarımızı kesiştiriyordum. 1 buçuk yılda hiç bir işe yaramamış gibi görünse de 1997 yılının nisan ayında birşeyleri başardığımı anlamıştım. Bir ders çıkışı 6-7 kişilik arkadaş grubu masada oturuken Eda'da gelmişti. iki üç saat içerisinde masadan birer birer eksiliyordu insanlar. Her masa hareketlenişinde Eda'nın hala oturduğunu görmek, beni olunmaz sancılara itiyor ancak aynı zamanda tarifi imkânsız mutluluk düzeyine çıkartıyordu.