2003 Nisan gibi fakültenin kapısında bir bildiri gördüm. Bildiri, Ankara Üniversitesi arkeoloji sempozyumu başlıklıydı. Konuşmacılar listesinde Prof. Dr. Timur Yavuz hocamın ismini görünce heyecanlanmıştım. Çünkü üç aydır derslerde sürekli yaptığı çok büyük keşiften bahsediyor ama başka bir kelime etmiyordu sadece bekleyin göreceksiniz diyordu. Ben bu keşfi sempozyumda anlatacağını düşünerek hocamın yanına gidip detaylı bilgi istedim. Oda evet o gün geldi dedi. O kadar heyecanlıydım ki anlatamam. Zaten lisanstan beri adama olağanüstü bir hayranlığım vardı. Bölüm koridorlarında bazen Fransızca bazen Almanca konuştuğunu gördükçe imreniyordum. Zaten Türkiye'nin en sağlam protohistoryacılarından biri olması başlı başına benim için şanstı. Eğer bahsettiği keşif bir höyük ya da kent ise ben kafamda planı kurmuştum. Eda'yla birlikte bu kanaldan ilerleyecektik. Bahsettiği kadar önemli bir keşifse bize akademik anlamda inanılmaz katkılar sağlar düşüncesindeydim.. Eda’yla görüşüp bu konuyu onada anlattım. Oda heyecanlandı ama Timur hocayı çok sevmezdi.. Ancak ikimizinde düzenli gittiği sürekli olduğumuz bir kazımız yoktu. Eğer bahsettiğim gibi bir höyük veya yerleşim yeriyse çekirdek ekipte olma şansımız çok yüksek olurdu. Bunları ona anlattıktan sonra Ankara'ya sempozyuma gelmeye ikna olmuştu. Aslında sempozyumun heyecanı çokta umurumda değildi, uzun zaman sonra edayı görecektim, Bunun heyecanı vardı sempozyum birazda bahane olmuştu. Ve o gün gelip çatmıştı. Eda Ankara’ya sınıftan arkadaşı Kübra’yla gelmişti. Kübra bana sıcak gelmese de sırf Eda’nın gönlü kırılmasın diye her şey yolundaymış gibi davranmıştım. Kübra zayıf orta boylu oldukça esmer biriydi. Gözlerindeki enerji bana oldukça ürkütücü geliyordu. Eda ve Kübra bende kalmıştı. Kübra’nın varlığında çok rahat edemesekte yine hasretimizi gidermeye çalışmıştık. Sempozyum günü geldiğinde ben Eda ve Kübra okula geçip beklemeye başlamıştık. Bazı hocalar konuştuktan sonra sıra Timur hocaya gelmişti. Timur hoca Kürsüye çıktığında heyecandan gözleri patlayacak gibiydi.

• Protohistorya: Komşu uygarlıkların Yazıyı kullandığı ancak diğer uygarlıkların kullanılmadığı döneme denilmektedir. Örneğin Mezopotamya'da i.Ö. 3000'lerde yazı kullanılmaya başlamış ancak Anadolu'da yaz i.Ö. 1750 yıllarında kullanıma girmiştir. i.Ö. 3000 ile 1750 arasında kalan yıllarda Anadolu hakkında bilgiler sadece Mezopotamya arşivlerinden sağlanmaktadır. Buda Anadolu için Protohistorik çağ olarak adlandırılmaktadır.

O an donup kalmıştım. Olanları kafamda birleştirince hızlıca hocadan izin alarak odadan çıktım. Gördüklerimi Eda'ya anlattım ve kazıya gitmiyoruz dedim. Eda şaşırmıştı günlerdir başımın etini yiyorsun şimdi bir Arapça yazı yüzünden mi vazgeçeceksin her şeyden ben düşündüm ve ikimiz içinde doğru bir yol olabilir bu kazı en azından ilk senesine katılalım dedi. Eda benim gerçek düşüncelerimi bilmiyordu. Kübra'dan izin alarak evden çıkıp bir kafeye gidip aklımdaki herşeyi anlatmak istiyordum. Bir bahane uydurarak Eda’yı evden alıp bir kafeye zütürdüm ve aklımdakiler anlatmaya başladım. Üçgözler ismini duyunca ilk başta hiçbirşey aklıma gelmemişti. Ama sonra hoca o el yazmalarını gösterince tüylerim ürpermişti. Aklımdaki parçaların hepsi o an birleşmişti. Abim 14 Nisan 1993 günü 24 yaşında kendini asarak intihar etti. istanbul’da makine mühendisliği okuyan hayatında her zaman başarıyla anılmış birisiydi. Ancak ölümünden 2 yıl önce kadar falan esrarengiz birisi olmuştu. Konuşmuyordu, konuştuğunda da hiç bir mantıklı cümle kurmuyordu. Önceleri çevrem ve ailem çocuk çok kitap okudu kafayı yedi şudur budur diye yaklaşıyorlardı. Hastanelere doktorlara gidiyorduk ben 14 yaşlarındaydım pek karışmıyordum sadece yanlarında duruyordum. Aynı odada kaldığımız için çok tedirginlik içerisinde 14 15 yaşlarını geçirdim. Ne yapacağını kestiremiyordum. Okulu bırakmış sadece evde uyuyordu ve akşam namazıyla yatsı namazı arası sokakta yürümeye gidiyordu. Bazı geceler yatağın içinde oturduğunu ve bana baktığını görünce korkudan altıma sıçıyordum ama elimden birşey gelmiyordu. Benim odamı değiştirmem Abim Doğu’yu daha da kötü hissetmesini sağlar diye ailem iki yıl boyunca bana bu korkuyu çektirdi. En son artık hocalara gidiyordu bizimkiler birgün Balıkesir’de çok büyük bir hoca olduğunu öğrenip yola düştüler. Beni de zütürmüşlerdi. Hoca yetmiş yaşlarında bir amcaydı. Abimi görür görmez sen dışarı çık dedi. Yalnızca babam kalmıştı içeride. Babam çıktıktan sonra olanları anlattı. Hoca abimin çok tesirli bir cinni tarafından ele geçirildiğinden bahsetmiş, bir muska yazmış ve takdir Allah’ındır demiş. Babam söve söve bizi arabaya doldurdu ve istanbul’a eve geri getirdi. Abim muskayı hiçbir zaman takmadı. Zaten 1 ay geçmeden kendini astı. Nazar değdi, cinlendi, çok okudu kafayı yedi gibi muhabbetler arasında unutuldu gidildi. Yalnızca annem unutmadı. Annem her zaman gözlerinin içinde onu yaşattı. Hiç konuşmadı ama içindeki fırtınaları ben hissedebiliyordum. Abimin ölümünden bir süre sonra kitaplarını falan karıştırmaya başladım ve bir deftere rast geldim...

Defteri korkarak tek tek incelemeye başladım. Sonrasında defteri ne olduğunu bilmediğim şekilde kaybolup gitti. O yaşlarımda incelediğimde aklımda kalan her sayfası Arapça yazılmış ve değişik şekillerin olduğuydu. Yaptığı hayvan ya da başka karışık figürlerin hepsinde üç göz vardı. Ben bu defterden kimseye bahsetmedim iyice üzülmesinler diye yalnızca anneme; abimin Arapça bilip bilmediğini sorduğumda, küçükken Kuran kursuna gittiğini ama hiçbir zaman kuran okuyacak düzeye çıkamadığını söylemişti. Peki ya Arapça yazacak kadar nerden öğrenmişti abim. Bu soru aklımı o dönem uzun süre kemirip durmuştu. Bu olanların hepsini edaya anlattığımda gözleri kocaman olmuş biçimde şaşkınlıkla beni dinledi. Önce inanmadı şaka yapıyorsun hadi ama gibilerinden tepkiler verdi ama ciddi olduğumu anlayınca tesadüf gibi muhabbetlere girerek beni sakinleştirmeye çalıştı. Bu yaşadıklarımın hepsini Timur hocanın odasında birleştirmiştim. Belki de Eda haklıydı ben paranoya yapıyordum... Eda için bu tarz tesadüf ve doğaüstü olaylar anlamsız gelirdi. Cinlerin varlığını insanın kendi beynindeki kurgudan ibaret olduğuna dair onlarca kez muhabbetini dinlemiştim yıllarca. Yine aynı muhabbetlere girip sakın sırf bu tesadüf yüzünden kazıya gitmemezlik yapmayalım diyordu. Şaşkındım Timur hocadan nefret derecesinde haz etmeyen eda kazı için bu sefer beni ikna etmeye çalışıyordu. Ama ben sebebini anlamıştım arkadaşı Kübra’nın yönlendirmesiydi bu kazı baskısı. Kübra o kazıya kendisinin gitmesinin yolunun Eda'dan yani benden geçtiğini çok iyi biliyordu. Böyle kazılarda Hocalar genelde ilk başlarda kendi tanıdığı güvendiği öğrencileriyle asistanlarıyla çekirdek kadroyu kurardı. Ben Kübra’ya referans olmazsam gelme ihtimali çok düşüktü. Kübra'da Eda'nın aklına girmiş bir şekilde ki Eda, bu yaşadıklarımı anlattıklarımı çok fazla takmıyordu. Sadece önümüzü kesmeyelim kariyerimizle oynamayalım zor bir çocukluk geçirmişsin ondan bu kafanda birleştirdiklerin falan diyerek telkinlerde bulunuyordu. istanbul’a döndükten sonra bunlar, Eda’yla her konuştuğumuzda konu bir şekilde kazıya geliyor ve gidiyoruz dimi sana da çok iyi gelecek bak göreceksin tarzında baskılarına maruz kalıyordum. Bende en sonunda Mayıs'ın sonu gibi gittim hocaya geleceğimi söyledim. Ayrıca kurulan 14 kişilik kadroya yalvara yakara Eda ve Kübra’yı da eklettim. Kazı Temmuz'un ilk haftası başlayacak Eylül'ün 15 ine kadar sürecekti.

5 Temmuz’da bütün ekip ilçeye gelmişti. Tam 16 kişiydik bu bilinmezin içinde. Firdevs hoca Timur hoca Asistan Zeynep hoca ben Eda ve Kübra haricinde 11 kişi ne olacağı hakkında hiçbir fikre sahip değildiler. Lisans öğrencilerinden Öznur ve Hatice’nin yüzündeki kaygı gözlerinden okunuyordu. Ekipte 7 kız 4 erkek vardı. Öğrencilerle ben ilgilendiğim için bazen eda kıskançlık yapıp sinirlerimi bozmaması dışında ilk günlerde ters bir şeyler yaşanmadı. Her sabah 4 te kalkıyorduk 5 te minibüsle hareket ediyorduk. 6 da iş başı öğlen 2 de bırakıyorduk. 2'den 5'e kadar köydeki boş evlerden ikisini kendimize depo yapmıştık orayla ilgileniyorduk. Ilk günler arazi şartları çok zor geçtiği için herkeste bir bıkkınlık vardı ama yüzeydeki dolgu toprağı aldıktan sonra bulacaklarımız için katlanıyorduk. Bu arada Binbaşı Ahmet 17 tane işçi bulmuştu. Nasıl buldu bilmiyorum Üçgözler köyünün ismini duyan işçiler şeytan görmüş irkilip red etmişti beni hep. 10 gün bu kargaşayla sürdü. bu geçen sürede 4 tane konteynır yatak ekgibler ekipmanlar falan geliyordu sürekli. 25 Temmuz gibi artık bütün ekgiblerin giderildiğini görünce ilçeden buraya gidip gelmenin mantıksız olduğunu anladık. Burada kalacaktık. Buranın gecesini hiç görmemiştim. Korkar mıyım bilmiyordum ama kızlar çok heyecanlıydı anlam veremiyordum. Her konteynıra ortalama 4 kişi sığacak şekilde yerleşip ilçeden köye taşındık. Belediye ile anlaşıp sabah öğle akşam ekmek günlük gazete ve aşevinden yemek getireceklerdi... Artık sabah 4’te değil 5’ te kalkıyorduk. o bir saatlik uyku o kadar güzeldi ki anlatamam. Yolda boş yere yorulmuyorduk. Köyle kazı yaptıgımız arazi arası yaklaşık 200 metre kadardı. Köyde kalmanın tek sıkıntısı akrep ve devasa örümceklerdi. Timur hoca herkesi toplayıp her gün uyarılar yapıyordu. Kesinlikle yalnız başınıza hava almak için dahi olsa köyden çıkmayın ve boş evlere girmeyin diyordu sürekli. Bir seferinde depo olarak kullandığımız boş evde gördüğüm örümcek abartısız avucumdan büyüktü. Hayatımda ilk defa böyle bir şey görmüştüm. Yıllarca Batı Anadolu ve Orta Anadolu'da çeşitli kazılarda bulunmuştum ama ilk kez böylesine zorlu bir ortamdaydım. Hayatında ilk defa kazıya gelen Öznur ve Bülent her gün ağlayarak güne başlıyorlardı. Gitmeleri an meselesiydi. Yaptığımız kazılarda yaklaşık 2 metre derinlikten sonra yerleşim yerine denk geldik. Çıkan kabartmalar yazıtlar mükemmeldi. Bütün ekip mutluluktan bütün çekilen zorluğu unutmuştu. Yazıtların birçoğu ölü dillerden olan luwi ve aramiceydi. Buradan yola çıkarak i.Ö 9-8 yy Hitit Arami kenti olduğu kanıtlanmıştı. Ancak aramilerin bu bölgedeki varlığına ilk kez rastlanılıyordu. O hafta gerçekten Bütün arkeoloji camiası bizi konuşmuştu. Ekipte herhangi bir dilbilimci yoktu. Almanya'dan gelecek 2 Hititolog hoca çivi yazısı uzmanlarıydı. Timur hoca istanbul’dan ölü diller üzerinde uzmanlaşmış yahudi asıllı Yakub hocayı Mardin’e kısa süreliğine de olsa getirtmek istiyordu...