Ben Lisans dönemimde Enver Paşa hayranı bir gençtim. Hayatını ilişkilerini mektuplarını yaşadıklarını her kaynaktan tarayarak okumaya ulaşmaya çalışmıştım. Sondaj çalışmamı Arkeoloji değil de Enver paşa üzerine yoğunlaştırdığım için Arkeolojide çokta başarılı değildim. Aslında not olarak başarılı sayılsam da teknik ve ilmi açıdan kendimi oldukça zayıf görüyordum. Eda bana bazen ''Yeşil eriğim Buhara'yımı kurtaracaksın gel de şu toğrağın altına ses ver azıcık, Enver Paşa'n sana ekmek vermezderdi. Bendeekmek vermezse, Hürriyet verir cesaret verir'' derdim. Eda'm haklı çıkmıştı zamanla, Enver bana ne hürriyet ne cesaret ne de ekmek verdi. Kadro başvuruları açıklandığı gün eve gelip odamda bulunan Enver Paşa'nın kubbe-tül sahra'da 1917'de çekilmiş fotoğrafı karşısında ah Enver ah kendin gibi beni de yaktın bir bilinmezlik çukurunda diyerek bir paket sigara içmiştim. Aslında Enver Paşa'mın bu durumda hiçbir kabahatı yoktu. Aileden biraz varlıklı olduğum için ve arkeolojiye para gözüyle bakmadığımdandır bu başarısızlığım diye düşünmekteydim. Ama Eda'm benim gibi değildi emeğin gücüne inanırdı biraz da devrimciydi. Sonraları öğrendim ki Yeşil eriğimden kastı Nazım Hikmetmiş. Ondan bana öyle hitap edermiş. Bende ona Atsız'dan vur gönül mülkü düzelsin sen vuruyorken de öldürüyorken de güzelsin derdim. Düşünce bakımında çok zıt yönlerde de olsak gönül anlamında tam bir bütündük..