Sene sanırım 2000'di son sınıfa geçmiştik. Ankara'nın kışları her zaman soğuk geçerdi. Ankara'nın bana kazandırdıkları, diploma ve Eda dışında soğuğa karşı vücudumun oluşturduğu olağanüstü bir dirençti (Askerde çok işime yaradı). istanbul’da yaşamamıza rağmen babam aslen Muğlalıydı. Yazları en az 2 ay gider kalırdık köyümüzde. Ege ikliminin verdiği gevşeklik Ankara'ya ilk gittiğim zamanda başıma oldukça bela açmıştı. Çoğu insan normal giyinirken ben en az üç kat giyinirdim. Ama 2000 yılında normalinden daha da sert bir kış geçmişti Ankara'da.. O kadar kuru bir soğuk vardı ki anlatılmaz yaşanır. işte bu soğuk Ankara günlerinden kalan bir anım hayatımın hiçbir zamanında aklımdan çıkmamıştı. 2000 Ankara kışında çok fena bir hastalık geçirmiştim. Evde yalnız başıma kendi kendimi iyileştiremeyince Eda'nın daveti üzerine iyileşmek için onda kalmaya karar vermiştim. O kadar kötü hastaydım ki üç gün hiç kalkmadan yattığımı hatırlıyorum. üçüncü günün sabahında kendimi iyi hissedip uyanmıştım. Sırtımda bir ağırlık vardı. Elimle baktığımda havlu tarzı bir bez parçasıydı. Doğruldum, bir sigara yakıp zihnimi kurcalamaya başladım. Çocukluk yıllarımdan bu bez tanıdık gelmişti. Evet bu bez tanıdıktı annemin beziydi. Annemde ben hastalandığımda sırtıma bez koyardı terleyipte tekrar hasta olmayayım diye. Sigara bittikten sonra içimi müthiş bir huzur kaplamıştı, beni annem gibi korumaya çalışan bir insanın varlığı gerçekten olağanüstüydü. Bu inceliği düşünen birisiyle kesinlikle evlenmeliydim.