En sonunda masada sadece ikimiz kalmıştık. Öyle sessizce oturup sadece birer Türk kahvesi içmiştik. Ne o kalkıyordu ne ben sadece sessizce oturuyorduk. Böyle böyle ilişkimiz çok yavaş ilerledi. Bu yavaşlık aslında aleyhime görünse de zamanla lehime çevrilmişti. Aramızda o kadar sağlam bir bağ ve samimiyet oluşmuştu ki bahar dönemi bitmeden sevgili olmuştuk. O kadar huzurluyduk ki, ıssız vahalarda büyüyen bin yıllık üzerlik otlarının huzuruna ermişcesine göğe yükselmişti duygularımız...