intihar

galiba son durağım. çocukluktan beri sosyal anksiyeteliyim ve artık mücadele edemiyorum. belki de bu tıpkı kanser gibi iradeyle yenilebilecek bir şey değildir, sorunum pgibolojik değil fizikseldir, belki de benim beynimde bir şeyler farklıdır bir çeşit tümör falan vardır bilemiyorum. her halükarda bunu kaderim olarak kabullendim ve bu kaderi daha fazla uzatmak istemiyorum. her dakika beynimi yiyip bitiren kaygılarla yaşamaktansa kendimi tatlı bir ölümün kollarına bırakmak çok daha cazip geliyor. bunları yazarken düşündüğünüz gibi üzgün, kederli vs değilim aksine uzun zamandır hiç olmadığım kadar mutlu ve huzurluyum. yaşamdan nasıl nefret ettiysem ölüm bana hiçbir zaman korkutucu gelmedi aksine her zaman sığınabileceğim sessiz bir limandı benim için ve sanırım yol alma vakti geldi.