Not: Dostlar 3 sayfa paramparça bir sürü şey yazmışım, çok yoruldum, düzenlemek zor parça parça atarım, kimse okumasa bile yine de iyi geldi.
(Kendime itiraf etmek zor ama sanırım antidepresan ve dikkat ekgibliği ilacı kullanmıyor olsaydım bu yazıyı yazamazdım, o gücü bulamazdım)
Bu uyarı mutlu olanlara; eskiden olsa özet geç aga derdim, sizi de çok iyi anlıyorum. Bu süreç bana hiçbir durumu ve hiçbir kimseyi yargılamam gerektiğini öğretti. Kınadığını yaşar insan.
Beni anlayan dostlarım bu uzun yazıyı yargılamayacaktır, hatta inanıyorum ki kendini bulacaktır, yalnız olmadığını fark edecektir.
insan kimseye anlatamayınca daha çok bunalıyor, şimdi de gerçek anlamda kimseye anlatmış olmayacağım ama belki biraz içimi rahatlatır.
Çoğu zaman değil anlatmak bir cümle bahsetmek bile içimden gelmiyor. Bulunduğum durumu düşünüp çözmeye çalışmak daha çok içimi karartıyor ve bu da bir paradoksa sebep oluyor kendime dahi anlatmaya korktuğum şeyleri yazma cesareti ve motivasyonu geldiği için (her ana vazgeçip silebilirim, bi sigara yakıp gibtir edebilirim) bu fırsatı kaçırmak istemedim.