Önce biraz eskileri hatırlamak istedim, beni bugüne getiren ne oldu ondan bahsedeyim. Lise yıllarımda hayatı tozpembe görürdüm. Hiç unutmam bazen laf arasında anneme, babama gelecekteki hedeflerimden veya yapacaklarımdan bahsederdim, annem inşallah oğlum derdi. Lafı gelmişken çok kısaca söyleyeyim; babam senelerdir çift taraflı depresyonda olan ve tedavi gören birisi, küçüklediğimde onun bu pesimist yaşam tarzını çok eleştirirdim ve suçlardım, şimdi eskisinden daha iyi anlıyorum ve asla tam olarak anlayamayacağımı da anlıyorum. Tekrara düşmek gibi olmasın kimse kimseyi anlayamaz o yüzden kimseyi yargılamamak gerekiyor. insanın kolu kırılsa hastaneye gider alçı yaptırır, gözü bozulsa gözlük takar ama pgibolojik olarak bir sıkıntı yaşayınca bunun somut bir çözümü yok ve her insanın kendine özel bir çözümü var, bu süreçte etraftaki desteğin çok önemli olduğunu fark ettim.
Konudan sapmadan devam edeyim, babama anlattığım vakitlerde belki fikirlerimi desteklese ve bana başarabileceğimi söylese bu denli aklıma kazınmazdı bu sohbetler, ama o bana; hayatın hayal edildiği gibi olmadığını, çok daha zor ve hayal kırıklıklarıyla dolu olduğunu, benim gerçek dışı hayaller kurduğumu ileride ne demek istediğini fark edeceğimi söylerdi. Şu süreçte her ne kadar olumsuz bir bakış açısı olsa da gerçek olduğunu fark etmek beni daha da dibe çekti diyebilirim.