Çok nedir diye sorsalar bunca yaşananı tek gecede kusmaktır derim. Kaç saat oldu? Bilmiyorum. Bir daha bu kadar yazar mıyım? Bilmiyorum. Faydası var mı? Sanmıyorum. Kim okur bunca yazıyı? Vallahi ben olsam okumazdım. Okuyan varsa anlatmayı başarmış sayarım ve sanırım bir nebze mutlu olurum.


Gelelim bugünlere artık yeter onca hikaye ve çıkarım. Bunca yazmışım, belki de hayatımda ilk defa bu kadar uzun bir yazı yazıyorum ama hala şu anki hissiyatı dökememişim tam olarak, düşünülenden daha zormuş..

Şu anda yaşım 21, Dokuz Eylül Üniversitesi’nde öğrenciyim, tek yaşıyorum. Yaşananların yaştan daha önemli olduğuna inanan taraftayım. insanı büyüten mi dersiniz, olgunlaştıran mı dersiniz yoksa şüpheci, güvensiz veya kurnaz yapan mı dersiniz size bırakıyorum; yaşadıklarıdır. Yaşım bir çoğunuzdan genç elbet, ileride fikrim değişebilir veya çok daha fazlasını yaşayabilirim, bunun bilincindeyim.

Hayatım boyunca her şeye bilimsel boyuttan yaklaşmaya çalıştım. Duygusal süreçlerin bile bilimsel bir açıklaması var. Herkesin ömründe böylesine karanlık bir dönemi olmuştur, olmadıysa olacaktır (belki olmaz, siz bana bakmayın) sadece bazılarımız daha derin yaşıyor. Bunun da genetik sebeplerden ve beyin kimyasından olduğunu biliyorum. Gamsız bir insan olmayı dilerdim.