Son 3 aydır hayatımda daha önce hiç olmadığım kadar içime kapandım, sosyal çevremden uzaklaştım, akademik olarak geriledim herkesten ve her şeyden soğudum ve tüm bunlar için günlerce, aylarca kendimi suçladım. Kendimi yetersiz gördüm, sanki potansiyelimi çürütüyormuşum ve bunun tek suçlusu benmişim gibi hissettim. Öyle günler oldu ki, her şey anlamsız geldi, içimde devasa bir boşluk varmış gibi hissediyordum. Genel olarak mutsuzdum. Mutlu olmayı geçtim, çok mutsuz olmadığım günleri iyi geçmiş sayıyordum.
Kendimle zaman geçirmeyi hep sevmişimdir, insan kendisiyle zaman geçirebilmeli. Ama bunun bir tercih değil de zorunluluk gibi hissettirmesi durumu berbat bir hale getiriyordu.
Somut ve bariz tek bir sebep yoktu, dışarıdan bakan birisi için anlamsız bir üzüntü, hatta belki de şımarıklık olarak gözükürdü. Kimseye bahsetmeme sebeplerimin başında, tam olarak kimseye anlatamayacak olduğumu biliyordum ve belki de yanlış anlaşılmak, eleştirilmek beni korkutuyordu.