Bugüne kadar depresyonda olanları anlamamışım, basit bir üzüntü değilmiş, şaka gibi ama gerçek, siz ister bu duruma güçsüzlük deyin ister zayıflık veya hastalık deyin isterseniz de beyin kimyasının bozulması deyin. Bu gerçek ve zor bir durum dostlar.
Bu yüzden depresyondayım demek benim için hiç ama hiç kolay olmadı. Her sabah daha mutlu olacağımı bekleyerek uyandım. insanın en büyük savaşı kendisiyle oluyor, kabullenmek zamanımı aldı gerçekten.

Depresyon lafına yabancı değildim, ailede; annemde, babamda ve kardeşimde dahi birçok kez bu tarz ruhsal bunalımlar olmuştu.

Bu konularda bilinçli ve donanımlı bir insan olmaya çalıştım, okumalar ve araştırmalar yaptım, insan bilmediği şeyden korkar diye düşündüm. Depresyon mu tüm bu motivasyon kaybının sonucuydu yoksa hiçbir şeye odaklanamadığım için bunun getirdiği kaygının sonucu mu depresyondu, hala bilmiyorum.

(çoğu zaman bu kadar sorgulamasam, bilmesem daha mı mutlu olurdum diye düşünürüm.)