Kabul edip bunu paylaşmanın en korkunç tarafı, bugüne kadar soyut bir fikir olan bu süreç somut bir gerçeğe dönüşecekti. Kimseye bahsetmeden atlatabilseydim şayet, sanırsam çok daha iyi olurdu, kendini gerçekleştiren kehanet olmasından korkuyordum.

(bkz: pygmalion etkisi)

Bilinçli yardım istemek veya pgibiyatriste gitmeyi yadırgamıyordum, ailemde de benzer olaylar olduğundan bu fikir bana mantıklı geliyordu. Ama kendime hala şüpheyle yaklaşıyordum, acaba abartıyor muydum? Bu fikri düşünmeden edemiyordum. Daha önce de bunalımda ve kaybolmuş hissettiğim zamanlar olmuştu ama hiçbir zaman bu kadar uzun sürmemişti ve yaşam tarzımı bu denli sarsmamıştı. Aileme bahsetsem de, ne denli anlatabilirdim ve ne denli samimiyetime inanırlardı emin değildim. Belki tembellik olarak düşüneceklerdi ve geçiştireceklerdi. Gerçekten inansalar bile onları üzmek istemiyordum.

Kabullendiğimde ise şunu fark ettim, her ne kadar içimden gelmese de destek almam şarttı, uzun zamandır kendi kendime çözemedim, belki bir uzman yol gösterirdi. Zar zor pgibiyatriye randevu almayı başardım. (Zar zor derken malum herhangi bir bölüme randevu almak zor)