Sistemde numarası kayıtlı olan anneme de aldığım randevu sms olarak gitmişti, bahsetmek durumunda kaldım. istemeyerek de olsa öğrenmiş oldular ve dediğim gibi daha önce açık açık konuşmadığım için, biraz bunalımdayım, içim daralıyor diyerek geçiştirdim.

içim daralıyordu, okula gittiğim vakitlerde bile dersi dinlemek mümkün değildi. Kafada sürekli bambaşka problemlere çözüm arıyordum, geçmişte yaşanan kötü anılar ve gelecek kaygısı bir an olsun aklımdan çıkmıyordu. Ailem ise derslerime odaklanmam konusunda beni motive etmeye çalışıyordu. Bir de kendime neden buradayım diye sorduğumda tek cevabın eğitim almak olması ve benim bunu yapamıyor oluşumun bana hissettirdiği boşluğun tarifi çok zor. Hali hazırda depresyonda olan benliğim bir de üstüne kendini suçlayarak iyice dibe çöküyordu. Tek bir sebep göstermek mümkün değil elbette ama tüm yaşananlar beni bu kadar çaresiz hissettiriyordu.

Son bir ay iyice içime kapandım, okula gitmek bile içimden gelmiyordu. Devamsızlık hakkımı neredeyse bitirdim. Tasarruf olsun diye yemekhaneye giderdim, onu bile bıraktım, evden günlerce çıkmadım, bazı günler o kadar boşlukta ve taktan hissediyordum ki yataktan çıkmak işkence gibi geliyordu, çok sıkışmama rağmen tuvalete dahi son anda gittiğim günler oldu, bu anlar insana her şey boş ve anlamsız geliyor, korkunç bir an gerçekten, kelimelere dökmek zor, yaşanmadan anlaşılamaz gibi geliyor.

Bu pazartesi sınavlarım başlıyor, hatta aklıma getirmemeye çalışsam dahi bu gece sınavlara çalışmayı planlamıştım. Yapamadım, gelmedi içimden, yetişmesi de çok zor zaten, bilmiyorum… Yine de boş durmadım, bu yazıyı yazmama vesile oldu. Neye fayda bilinmez, eskiden derdim bir gün ölürsem bir iz bırakmak isterim diye, o yıllarda tam olarak bu yazıyı kastetmediğime eminim ama yine de bir iz bırakmış sayılırım.