hayat hikayemi anlatıyorum piçleeeeeeeeeeeerrr

size daha önce yazmıştım. benim bir kardeşim yok.

hep bunun ekgibliğini içimde hissetmişdir.

etrafımda gördüğüm kardeş kavgalarına bile imrenirim.

böyle akıl vermek haddime değil ama çok içten bişi söylicem binler.

anne babalarınız da çok değerli tabi, ama kardeşlerinizin değerini iyi bilin binler.
kardeş daha farklı sanki.

ama yine de şanslı binim.

en az öz kardeşim kadar sevdiğim kankalarım var.

ben hayatta insan kaybetmekten çok korkarım binler.

hatta kardeşlerim bana arada takılır " bu kadar saf olma amk, çocuk seni bariz kandırıyor." derler.
saflıktan değil lan..

birine hayır diyerek onu kaybetmekten korkarım ben.

işte bu size bahsettiğim depresyonu da o kardeşlerim sayesinde yendim.

5-6 aydan fazla sürdü ama bi şekilde toparlandım binler.

unuttun mu derseniz yorumu size bırakıyorum.

o 4-5 aylık dönemden sonra hayatıma hiç kimse girmedi beyler.

uzun süredir sadece annemle ilgileniyorum..