elanes

Kimsenin en sevdiği olamamak…

Bugün saat dörtte kalktım.Ölü gibi yatmışım. Aslına bakarsan yine yatardım ama kalktım yataktan. Sıcak bir duş aldım. Saçlarımı taradım, krem sürdüm kolayca açılsın diye. Zira saçlarım bile düşüncelerim gibi iç içe geçmiş. Açılıyorlar.Aynada yüzüme bakıyorum, çok masum.Ama ağladı ağlayacak. Gün içinde hiçbirşey yememiş olduğum geliyor aklıma,bir bardak su içiyorum. Sonra babama olan dargınlığım geliyor aklıma.” Niye konuşmuyorsun benimle?” diyor. Susuyorum.Başım ağrıyor biraz. Annem tansiyonunu ölçüyor.Ben yine iyi olmak istiyorum.

Arayan adamlara gibtir çekmeyi bıraktığım zaman belki mutlu olurum.O da belki. Belki de hiç mutlu olamam.Bu ruh haliyle bu daha da bir muhtemel.Ama uzun zamandır sevildiğimi hissetmedim ben. Cidden.Söylediği herşey lafta kalan adamları sevmedim hiç. Belki de bu yüzden kaçtım onlardan. Hissettiremediler.istedim ki mesela ..Ya da boşver istemiyim ben sevilmeyi. Sevmek daha çok yakışıyor bana.Bir de sevdiğin adamla iki kelime fazla konuşabilmek için saatlerce beklemek var.Bu çok acı birşey. Zaman su gibi akıp giderken, yapılması gereken onca şey varken öylece durmak…Böyle olmamalı,bu benim suçum olmamalı. inan..

Bu şehir ,bu koca şehir akıp gidiyor gözlerimin önünden..